0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
40
Okunma
Eylül diyorum,
gökyüzü bir perde çekiyor yüzüme,
güneşin eli yarım,
ışık eksik yanıyor odamda.
Bir ses arıyorum kalabalıkta,
ama sesler üst üste yığılıyor,
hepsi yabancı,
hiçbiri sen değil.
Eylül diyorum,
zaman biraz daha ağır işliyor,
saatler kırık cam gibi batıyor içime.
Ne başı var günlerin
ne sonu.
Yapraklar dökülüyor,
ben susuyorum.
İkisi de aynı boşlukta
aynı sessizliğe karışıyor.
Ve biliyorum,
her mevsimin kalbi başka çarpıyor.
Ama Eylül’ün kalbi,
her defasında biraz daha eksiltiyor beni.
