Unutamadım.
Sana dair her şeyi değil belki,
Ama bazı detaylar var ki,
Sanki zihnime kazınmış…
Elinle tuttuğun fincanın rengi,
Gülerken dudağının bir yana daha çok kıvrılması,
Ve bir yere gitmeden önce ayakta durup
Derin bir nefes alışın.
Sanki gideceğini o zaman bile bilirmişim gibi.

Unutamadım…
Kokunu değil belki,
Ama kokunu taşıyan bütün sokakları.
Seninle yürüdüğüm yolları —
Kaldırım taşlarını bile ezberledim zamanla.
O köşe başındaki simitçinin sesi,
Artık başka bir şey çağırmıyor bana:
Sadece seni.

Ne zaman elime bir kitap alsam,
Sayfalarında senin parmak izini arıyorum.
Senin dokunduğun yer hâlâ sıcak mı acaba?
Sen o satırı okurken ne hissettin?
Bilmiyorum.
Ama ben hâlâ o cümlede kalakaldım.
Birlikte gülüp geçtiğimiz yerleri
Şimdi tek başıma hatırlarken
Hiç gülmüyorum.

Zaman geçer dediler.
Geçti.
Ama bazı geceler
Zaman bile senin adını sayıklıyor sanki.
Saat 02.47…
Senin en çok yazdığın saat.
Telefonuma hâlâ bakıyorum,
Bildirim yok.
Ama içimde hâlâ bekleyen bir ben var.

Unutamadım…
İlk karşılaştığımızda ne giydiğini,
Elini nereye koyduğunu,
Ve ilk kez gülümsediğinde
Dünyanın nasıl daha sessiz olduğunu…
O gün, bir kalabalığın içinde sadece seni duyduğumu,
Yani bir sesin diğer tüm sesleri nasıl bastırabileceğini
O an öğrendim.

Şimdi insanlar konuşuyor,
Ama ben seni duymuyorum içimde.
Sadece eksikliğini.
Yokluk, bir ses kadar netmiş meğer.

Unutamadım…
Giderken söylemediğin cümleleri,
Bitecekse bile neden sarılmadığını,
O son adımını…
Yüzünü dönerken yutkunmanı.
Beni oracıkta bırakışını.
Gözümdeki suyla, içimdeki fırtınayla,
Sana “gitme” diyemeyişimi.
Keşke desem dediğim binlerce anı,
Gece olunca tekrar tekrar yaşanıyor.
Her gece.

Biliyor musun,
Unutamadım çünkü sen gittin ama
Ben kaldım.
Olduğum yerde,
Bıraktığın gibi.
Kimseye dokunmadan,
Kimseye içimi açmadan,
Aynı şarkıları aynı yerden başa sararak…
Bir çalma listesi bile sana ait.
Silmedim.

Gittiğin gün dolabında kalanları katlayıp
Bir kutuya koydum.
Ama hâlâ kaldırmadım.
Kutuyu değil, seni kapatamadım çünkü.
İnsan bazı eşyaları değil,
Bazı anıları saklar.
Ve bazı anılar, ne kadar toz tutsa da
Dokununca hâlâ kesiyor.

Unutamadım…
Çünkü seninle planlar kuran ben,
Şimdi bir şey hayal edemez oldu.
Yarın bile hayalsiz.
Gelecek dediğin şey,
Sen olmayınca sadece vakit kaybı.

Bir ara başka birini tanımaya çalıştım.
Gülümsedim,
Dinledim,
Ama içimde bir ses hep senin sesini bastırmaya çalıştı.
Olmadı.
Onu değil seni anlatmak istedim.
Onunla değil, seninle susmak istedim.
Anlıyor musun?

Çünkü bazı insanlar gitse de,
Seninle konuşur gibi yaşarsın.
Seninle yazışır gibi yazarsın günlüğüne.
Seninle yürür gibi yürürsün sokakta.
Başka bir elde hâlâ senin sıcaklığını ararsın.
Ve işte tam orada anlarsın:
Unutamamak, unutmak istememek değil.
Bazen sadece yapamamak.

Ben seni silmedim mesela.
Telefonumda hâlâ kayıtlısın.
Ama adının yanına bir şey yazmadım.
Sadece boş.
Tıpkı bende bıraktığın yer gibi.
Dokunsam arayacak gibi,
Arasam susacak gibi.
Ve ben ikisine de cesaret edemem artık.

Biliyor musun,
En çok kendime kızıyorum.
Çünkü seni unutamadığım için değil,
Seni unutamayacak kadar çok sevdiğim için.
Kırılmış olsam da,
Kalmış olsam da,
Bittiğini bile bile hâlâ senli cümleler kurduğum için.
Bir ihtimal değil,
Bir alışkanlık olmuşsun içimde.
Ve en acısı,
İyileşmek bile istemiyorum bazen.

Belki bir gün gelir,
Unuturum dediklerini.
Ama ses tonunu?
Sustuğun anı?
Omzuna düşen saçını ellerinle arkaya atışını?
Göz kapaklarının titrediği o ağlayacak gibi olan anı?
Hayır…
Bunlar gitmiyor.
Ve ben de göndermiyorum.

Çünkü unutmak,
Bazen affetmek gibi geliyor.
Ve ben seni hâlâ içimde taşıyorsam,
Bu biraz da affedemediğimden belki.
Beni böyle eksik bırakmana,
Beni böyle yarım bırakmana,
Sana kızmamış gibi yapmamdan belki.

Ama bu gece yine kendime bir itirafta bulunuyorum:
Ne yaparsam yapayım,
Kaç yıl geçerse geçsin,
Kim elimi tutarsa tutsun…
Unutamadım.
Hüseyin Erdinç