Dün gece sen gittin,
Kapanmadı ardından kalan boşluk.
Bir çay koydum, soğudu.
Bir sigara yaktım, yanmadı.
Bir şarkı açtım, sesi bile sensizdi...

Sabah, utanarak doğdu bu kente.
Güneş bile eskisi gibi ısıtmıyor.
Sokağın köşesi hâlâ sen,
Kaldırımda izlerin var,
Adım attıkça içim eziliyor.

Kahvaltı yapmadım,
Zaten ne iştah kaldı ne hayat.
Telefonuma bakıp duruyorum,
"Belki yazarsın" umudu,
Her sessizlikte bir kurşun gibi saplanıyor kalbime.

Ayrılık bir günde yaşanmıyor,
Sen gittin, ama her şey hâlâ sen.
Koltuk senin oturuşun gibi,
Yastık saçlarının kokusunu saklıyor.
Ben, adını hâlâ ezberden seviyorum.

Ve en çok da geceler…
O lanet olası, uzayıp giden geceler...
Her karanlıkta adını fısıldıyor duvarlar,
Uyuyamıyorum,
Çünkü rüyalar bile seni özlüyor.

Belki dönmezsin,
Belki bu bir veda bile değildi senin için.
Ama bende bıraktığın boşluk,
Bir ömürlük yıkım gibi duruyor.
Ayrılığın ertesi…
İlk gün cehennemin tam ortası.

SONMISRA