Bir gecenin tam ortasında, saat sustu, gözlerim seni aradı,
Sokak lambaları gibi içimde yanıp sönen hayaller vardı.
Adını duymayayım diye susmayı öğrendim önce,
Ama ne zaman kendimle konuşsam, çıkıyorsun cümle aralarından.
Bir gülüşün vardı öyle sıcak, öyle sahipli…
Ben o gülüşe hep uzaktan baktım, ellerim ceplerimde, içim kanarken sessizce.


Sen hayatı yaşarken, ben seni düşünmekle meşguldüm,
Kalabalıkların içinde yalnızdım; senin yokluğunla tamamdım.
Bir ihtimaldin önce, sonra alışkanlık, sonra yara…
Ve şimdi adını anınca boğazımda duran koca bir pişmanlık.
Sana hiçbir zaman zamanında varamadım,
Ben sana hep geç kaldım… hem de bile bile, her defasında.


Hatırlar mısın o bankı, yağmurun altında ıslanmıştık,
Sen gülmüştün, ben içimden bir ömrü seninle kurmuştum.
Ama dilim dönmedi, cesaretim yoktu,
Sevmek kolaydı, söylemek zordu…
Ve o günden sonra ne zaman yağmur yağsa,
Yüzüm değil, kalbim ıslanıyor hâlâ.


Beni hep güçlü bilmişsindir ya, yalan…
Ben en çok seni saklarken ağladım insanlardan.
Yıllar geçti, şehirler değişti, ben değişmedim,
İçimde hâlâ adını bilmeyen bir bekleyiş var…
Ne bir veda ettin, ne bir hoşça kal,
Sen gitmedin aslında
Ben hiç gelemedim sana.


Şimdi geceler daha uzun, yıldızlar daha sessiz,
Sokaklar senden iz taşıyor, gözlerim gibi serseri.
Bir gün döner misin bilmem, ama ben hâlâ aynı yerdeyim,
Ne bir adım ileri, ne bir adım geri…
Seninle başlayan ama seninle bitmeyen bir hikâyenin içinde,
Ben sana hep geç kaldım…
Ama hiç geçmedi içimden geçenler.

SONMISRA