1
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
76
Okunma
Saçımdaki ilk kır,
Bir gülüşün bittiği yerde çıktı.
Ne zaman aynaya baksam,
O ince çizgide
Bir hatıranın izi var gibi.
O gün hava ağırdı,
Bir söz söylendi sessizce içime.
Dışımda rüzgar eser gibi geçti belki,
Ama içimde fırtına koptu o an,
Ve saçımda ilk kez
Bir tel, beyaza döndü susarak.
Zaman,
Hep alırken beni benden,
Bir şeyler bıraktı:
Kırık bir ses, eksik bir bakış,
Ve en çok da
Geri dönmeyen bir “keşke”.
Bilirim,
Yaş almak değil bu;
Yaşarken eksilmek bazen.
Bir tel saçla başlar,
Sonra susmalar, sonra iç çekişler...
Şimdi her yeni kır,
Bir eski ben düşer omzuma.
Toplayamam,
Çünkü bazı şeyler sadece düşmek ister,
Sessizce…
Tıpkı anılar gibi.
5.0
100% (3)
Cevap Yaz