Bazen yalnızca adını anmak bile yetiyor kalbimin çarpmasına,
çünkü sen, hiçbir kelimenin anlatamayacağı kadar derin,
hiçbir sükûtun susturamayacağı kadar gürültülüsün içimde,
ve ben, varlığını uzakta da olsa hissederken bile,
sanki bin yıllık bir vuslatın ortasında yeniden doğmuş gibi oluyorum.

Sensiz geçen zamanın her saniyesi,
bir ömür suskun kalmış bir şarkının notası gibi eksik ve kırık,
gözlerinle bakılmamış bir dünyada renklerin hiçbir anlamı yok artık bana,
çünkü senin yokluğun; sesini duymadan geçen bir ömür gibi,
dolu ama sessiz, kalabalık ama içi boş bir şehir gibi kimsesiz geliyor.

Birlikte kuramadığımız hayallerin içinde seni yaşıyorum her gece,
düşlerimde dokunuyorum ellerine,
ve uyanınca anlıyorum ki, en çok sen yokken tam oluyorum sende,
çünkü seni beklemek bile başlı başına bir sevmek hali,
ve ben bekledikçe değil, özledikçe büyüyorum sana.

Hiç konuşmadan bile kalbimi anlayan o sessizliğinle,
en karmaşık hislerimi çözen tek kişisin sen,
ve ben, her sabah gözlerimi hayaline açarken,
bir gün göz göze geleceğimiz o anı düşünerek
nefes almaya devam ediyorum, biraz daha senin için.

Ve bil ki sevgilim, bu dünyada herkes birini sever belki ama
ben seni, herkesin sevmeye cesaret edemeyeceği bir yerden,
dünyanın en sessiz köşesinden,
yalnızca kalbimle değil, ruhumun her kıvrımıyla
ölüme bile kafa tutacak bir inatla seviyorum.

SONMISRA