Eylüldü...
Hava serin, rüzgâr yorgundu.
Senin gitmenle başlamıştı
Sararan yaprakların vedası.

Sokağın köşesinde durdum bir akşam,
Gidişini hâlâ taşıyordu kaldırımlar.
Ayak seslerin,
Biraz hüzün, biraz gurur gibiydi.
Sanki dönecekmişsin gibi…

Eylüldü...
Gökyüzü gri, umut eksikti.
Bir yanım seni beklemekten vazgeçmiyor,
Diğer yanım seni affetmiyor.

Kahveler ılık içiliyordu artık,
Çünkü sıcaklık seninle gitmişti.
Radyoda eski bir şarkı çaldı dün,
“Senin sevdiğin…”
Elim titredi, içim çöktü.

Eylül bir takvim yaprağı değil,
Bir ayrılığın adıdır bende.
Her yıl tekrar yaşanır,
Her sararan ağaçta biraz daha eksilirim.

Seninle eksik kaldım.
Tamamlanmayan cümle gibi,
Bitmeyen bir şarkı,
Yarım kalan bir şiir gibi…

Ve bil ki,
Eylül bitti sanırsın
Ama bazı ayrılıklar
Mevsimlere sığmaz.

SONMISRA