Lili’yi bulmalıyım dedim kendi kendime.
Bir çiçeğin kokusunun peşinden
kaybolup gitmişti.

Çocuk ruhluydu, Söylerdi her şeyi;
ama çocuklar gibi kırılgandı da.
“Ben çok kustum” derdi,
“Bu dünyanın pasından,
kirinden,
çürüklüğünden.”

Belki kandırmışlardı onu,
belki de bile isteye
ışığın kör edici parlaklığının peşine düşmüştü.

Öyle severdi ki beni,
kimse bir daha öyle sevemez beni.

Saçımı yolarken
“acıdı mı?” diye sorardı.
Gülerdim:
“Senden gelen hiçbir şey acıtmaz beni.”

Ama bilirdim,
bir gün birbirimizin boğazına sarılacağız.
“Eşek cennetine boylayacaksın” derdi,
susardım.

Kedi yavrusu gibi tırmalar,
canım acıyınca…
Ben de pençelerimle
istemeden parçalar,
sonra susardım.
Ama bilmeden incittiğimde
dişi bir aslana dönüşür,
kükreyerek üstüme gelirdi.

Oluyordu böyle şeyler.
Olmak zorundaydı belki.
Yoksa nasıl öğrenirdik gidişleri,
nasıl hasretle beklerdik dönüşleri ?


Lili’yi bulmalıyım ben.
Çoktan anlamını yitirmiştir o.
Deli divane geziyordur.
Belki bir çekirgeye su veriyordur.
Çekirgeler suyu sevmez
-ya da ben bilmiyorum,
belki de çok seviyorlardır.-

Belki çırılçıplak bir sahnede
kendine yabancı bir şarkı söylüyordur.
Durdurmalıyım onu.
Çünkü sonra üzülecek,
tıpkı benim onu üzdüğüm gibi,
çok çok daha kişi üzecek

Gören, duyan var mı?
Lili diye bir kız vardı.
Yanımda yaşar,
yanımda susardı.
Gülmekten başka bir şey istemezdi
bu hayattan.

Anlam yığınları arasında
onu boğdum
Bir çiçeği susuz bırakır gibi
unutup kuruttum.

O yüzden belki de kana kana
su içmek isteğim
Doyamıyorum buz gibi,
çelikten bir suya.

Dönüyor, dönüyor, dönüyor…
Ben hâlâ yıllardır onu arıyorum.

Sahi,
Lili nerede?
Lili’yi Bulmalıyım
Kimbilir nerede
Tutmayın beni
Kaybolmak isteyen birini bulmak çok zordur