Bir çocuğum ben, adım unutulmuş sokaklarda,
Ayakkabılarımın altında taş, cam kırığı, toz var.
Ama yine de toprağa çiziyorum güneşi,
Belki bir gün, ışığı gerçek olur diye.

Gökyüzü bazen ateş rengi,
Bazen kurşun gibi gri.
Her patlama bir yankı bırakır içimde,
Ama hâlâ kuşlara bakarım,
Çünkü onlar hâlâ kanat çırpıyor.

Annemin elleri titrerken ekmek böler,
Babamın dudaklarında sessiz dualar.
Ben sorarım: "Neden yıldızlar bizimle oynamıyor?"
Onlar susar, gözleri uzaklara kaçar.

Arkadaşlarımın sesini hatırlıyorum,
Bir gülüş, bir çığlık, sonra sessizlik.
Bir anı gibi kalır kulaklarımda,
Sanki rüzgârla savrulmuş yapraklar gibi.

Ama ben büyüyorum,
Küçük bedenim taşların arasında filizleniyor.
Her gözyaşım, toprağa düşen bir tohum,
Her tebessümüm, yarına açılacak bir çiçek.

Ve inan bana,
Bir gün bu taşların altından fışkıracak hayat.
Küller arasından yükselen bir çiçek gibi,
Gazze’nin çocukları yeniden koşacak.

ask-i-divane