sobamızın kül attığı günlerde
buğusuna vurulmuştuk istanbulun
öfkemizin şimşeklere dönüştüğü günlerde
İstanbul sokaklarında üşüyen
çocuklar gibiydik

kırılgandı bütün duygularımız
dalgalı denizlerin yol göstermez fenerlerinden
uzak limanlara düşerdik
deniz üstü köpürürdü
arzularımızın masum tarafındaydık
ışığın ve sesin olmadığı yerden
öyküler yazardık istanbula
hey …

yağan yağmurdan sonra
pencerelerin önlerinde açardı
rengarenk çiçekler
sanki bir hüzün karanfili de
göğsümüzde açardı
daha çok şey vardı
istanbula doğru
nabzımızın atışında
doğrusu her çocuk gibi
çok üzülürdük
büyüdüğümüze

günler-aylar işte böyle geçip giderken
hasretimizde sadece istanbul vardı
ölü kurşun gibi ıslık çalar
poyraz olur patlardı gün batarken
ya da seher vakti
gözlerimiz dalardı

fısıldardık eğilip kulağına istanbulun
seni seviyorum
seni seviyorum
belki de susmak
daha güçlü sözcüktü

gecenin is kokusunu solurdu
bildiğimiz tüm çiçekler
bilmediğimiz yerlerde
ve kaldırımlarda
gecenin ayazında
hasretten donardı tüm duygularımız
sisli istanbulun içine çekilirdik
kan-ter içinde

söverdik
kulağımıza ilişen elden düşme küfürlerle
güneş yüksek ağaçlardan dökülürken
sabahın açlık vakitlerinde
biz uyanmadan
sevişirdi serçe kuşları
İstanbul sokaklarında

değerdi
gözlerimiz ve ayaklarımız boğazın serin sularına
suda gölgelerimiz büyürken
şarkılar söylerdik
arabesk , türk sanat müziği
sanatçılarımız ferdi, orhandı
emel sayın,
yıldırım gürses…

önce çobanını kovalardık
sonra yıldızını gökte
göğsümüzün sıcağında sevgili
ezberdeki türkülerimizi söylerken
başımızın üstünde sigara dumanı
istanbulu seyre dalardık

kibrit kutularımız vardı
yanar, yanmaz
aşk ateşiyle tutuştururduk
uçlarını
çizik çizikti kalbimiz
yürek sızılarımız gibiydi
İstanbul
alev alev

gözyaşlarım
yeniden
daha bir akıyor şimdi
içten içe…
istanbul caddelerinden
siliniyor adımlarım
bir bir
hiç bir ayrılık
dünkü istanbula benzemiyor


redfer