Bir gün daha eksildi ömrümden,
Adını içimden silemediğim bir gecede.
Zaman durmuyor evet, ama ben de yürümüyorum artık,
Adımlarımı senin gidişine gömdüm çoktan,
Herkes ileriye bakarken, ben senin arkanı izliyorum hâlâ,
Çünkü bazı vedalar çıkmaz sokakta bırakır insanı,
Ve bazı sessizlikler, çığlıktan da yüksek gelir kulağa.

Gözyaşı dökmedim sanıyorlar,
Oysa ben yıllardır içime yağan bir yağmurun altında üşüyorum.
Damla damla…
Hatıralar akıyor gözlerimin gerisinde,
Ne zaman sana dair bir şarkı çalsa,
Kalbim kendi mezar taşını okuyor gibi oluyor.
İnsan bazen ağlamaz… Çünkü o gözyaşı çoktan kurur,
Ama içindeki sızı, her nefeste yeniden doğar, yeniden kanar.

Hiç kimseye anlatamadım seni,
Çünkü sen bir cümle değildin ki, tek kelimeyle geçiştirileyim...
Sen, içinde bin sitem, bin pişmanlık, bin suskunluk taşıyan bir kitaptın,
Ve ben her gece o kitabı baştan sona okudum,
Ama her defasında en acı yerinde uyandım uykularımdan.
Kalbim seni affetmedi belki,
Ama en çok da kendime kırgınım;
Sana bunca inanan, bunca sabreden ben’e…
Bir daha hiç güvenemem.

Sokak lambaları gibi yanıyorum geceleri,
Işığım var ama ısıtmıyor artık kimseyi.
Her şey senden sonra değişti,
Dost bildiklerim uzaklaştı,
Aynada gördüğüm ben bile başka biri artık.
Kendimi kaybettim, seni ararken.
Ve şimdi anlıyorum ki, bazen aradığın şey
Kaybettiğin sen oluyormuş aslında.

Beni sen öldürmedin,
Ama seninle yaşadığım o eksik hayat parça parça aldı canımı.
Her damla gözyaşımda biraz daha yok oldum,
Bir gün gülümsersem, bil ki o da yarımdır,
Çünkü bazı gülüşler sadece başkaları üzülmesin diyedir…
Ve bazı kalpler, bir defa kırıldığında
Artık sadece atar, yaşamaz.

Şimdi sessizim…
Ama bu sessizlik bir kabulleniş değil,
Bir tür yas, bir tür kendini gömme biçimi.
Damla damla unuturum belki seni,
Ama asla eskisi gibi sevmem kimseyi.
Çünkü bir kalp, yanmış bir orman gibidir,
Alevler söner evet…
Ama aynı çiçekler bir daha açmaz orada

SONMISRA