Haber alamadığın birini merak edip de yazamamak,
Özlediğin halde özlediğini söyleyememek,
İstediğin halde istediğini alamamak…
Beklemek ne zormuş, ne zormuş.

Gittiği halde döneceğine inanmak,
Umutla bir gün geleceğine avunmak,
Gelse her şeyin düzeleceğini sanmak…
Özlemek ne zormuş, ne zormuş.

İçindeki sesin seni kandırması,
“O da seviyor, düşünüyor” fısıldaması,
Sonra “sevse ulaşırdı” karmaşası…
Sevmek ne zormuş, ne zormuş.

Nefes alamadığın geceler,
Gözlerinden süzülen damlalar,
Çaresizce ne yapacağını bilememeler…
Yanmak ne zormuş, ne zormuş.

Severken ayrılığı vermiş yaprak dalından,
Düşerken kırılıp parçalanı vermiş canından,
Ağaç ne bilsin, rüzgar uçurdu gamından…
Kırılmak ne zormuş, ne zormuş.

Elbet bunlar da gelip geçecek,
Çeken, çektirene bir gün teşekkür edecek,
“Yaşamalıydım” deyip de tecrübe edinecek…
Öğrenmek ne zormuş, ne zormuş.

Ölümse elbet bir gün kapımızı çalacak,
Korku ise bu derde deva olmayacak,
Nerede, ne yapıyordur bilinmeyecek…
Yaşadığını bilememek ne zormuş, ne zormuş.