Sabahları yorgun uyanıyorum.
“Uykunu alamadın mı?” diyorlar…
Gözler kapansa da beynim uyumuyor.

Kafamın içinde tanımadığım yüzler,
tanımadığım sesler, nesneler…
Beni bunlar uyutmuyor.

Düşünceler var bir de,
hiç aklımdan çıkmayan…
Mesela beni tanımak isteyenler,
tanıdıktan sonra hayatıma iz bırakanlar.

Sordukları şey:
“Burcun ne?”
“Yaşın kaç?”
“En sevdiğin renk ne?”
“Sevgilin var mı?”
“Sevdiğin var mı?”
“Boyun kaç?”
“En sevdiğin yemek ne?”

Biri de çıkıp sormadı ki:
“Hiç korkuların oldu mu?
Heyecanların, anıların, hatıraların,
heveslerin, isteklerin, beklentilerin,
seni ne mutlu eder?
Sana ne iyi gelir?
İçinde sakladığın bir şey var mı?”

Dışarıda oldukları için belki de,
hep dışımı sordular.
İçimi hiç merak eden olmadı.

Oysa benim içimde ne fırtınalar kopmuştu,
bilinmez ne kırgınlıklar vardı,
bir yığın kırıklık içime batardı.
Haykıramadığım ne sevinçler,
yaşadığım ne öfkeler vardı,
ne harika duygular vardı özümde…

Varsa yoksa dış görünüş,
iç görünüşü kimse merak etmedi.
Oysa içimde bir çocuk çırpınıyordu,
koşar adımlarla kıpraşıyordu kalbimde.

Varsa yoksa mal mülk, dış zenginlik…
Hiç mi önemli değildi iç zenginlik?
İçimdeki değerler yetmez miydi?
İçimde paha biçilemez sevgiler saklıydı,
dışa vurulmayı bekleyen sözler saklıydı,
sırtınızı sıvazlamayı bekleyen dost eli,
sizi sarmayı bekleyen kollarım vardı.

İçimdeki zenginliğe kimse ilgilenmedi.
İlgilenmedikleri alanlarım yüzünden,
bir süre sonra hepsini gömdüm içime.
Toprak attım her ihanetin üzerine,
gözyaşı döktüm her vedamın arkasından.

Belki gönlümde yine çiçek açtılar ama,
kıymet vermedikleri için,
değer bilmedikleri için
değerleri kalmadı gözümde.

Birçok arkadaşımı,
hatta dost ve aile bildiklerimi
kendi ellerimle uğurladım bensizliğe.
Onlar “ben terk ettim” sandı,
yanlarındayken terk edilmiştim oysa.
“İhanet ettim” sandılar,
oysa bana hiç ait değildiler.

İşte bunu hiç bilemediler.
Zor da olsa, bazı vedalar
gerekliydi, mecburiydi; bu gidişler…
Bana hiç samimi gelmediler,
hiç samimi gelmediler…