Ali, gençliğinde sevgiye körü körüne kapılmıştı; bir adım atan için on adım atardı, duygularını hiç saklamazdı. Ama zamanla öğrendi ki, herkes sevgiye aynı şekilde karşılık vermiyor, birçok kişi gösterişli bir sevgi talep ediyor, ama samimiyeti takdir etmiyor.

Artık Ali, sevmenin değerini ve sınırlarını biliyor. Sevgi, onun için bir “yakınlaşma sanatı” ve paylaşmak istediği bir duygudur; seyirci olmak, alkış almak veya bir güç göstermek için değil. Kendi vicdanı rahat: verdiği sevgi gerçek ve samimidir, karşılığında değer görmese de bu onun sorumluluğu değildir.

Şiir boyunca, Ali’nin olgunluğu ve affediciliği öne çıkıyor. Geçmişteki kırgınlıklar, değer vermeyenler ve üzenler affedilmiş, artık onları unutmak ve hayatında yer vermemek istiyor. Ama affetmek ve sınır koymak, Ali’nin iç huzuruna erişmesinin anahtarıdır.

Hikayenin özü: Sevgi bir güç değil, bir değer ve bilinçli bir eylemdir. Affetmek ve sınır koymak, olgunluğun ve kendine olan saygının göstergesidir.