Gökyüzü suskunluğunu sakladıkça, ruhum kendi sesini daha net duyuyor.

Zaman, kayıp hatıraları yeniden örerken ben kendi izimi bulurum.

Kalbim, hem kaybolmuş hem de bulunmuş duyguların haritasıdır.

Acı, ruhun derinliğinde kendi melodisini çalar.

Sessizlik, bilinçaltımın en gizli odalarına anahtar olur.

Ruhun labirentinde her yol, hem çıkış hem de düşüşe açılır.

Düşler, gerçekliğin sınırlarını aşan bir köprü kurar.

Sevgi, en uzak yıldızdan bile rehberlik alabilecek kadar derindir.

Yalnızlık, içimdeki bütün soruların cevabını barındırır.

Her karar, içimde yeni bir gölge ve ışık yaratır.

Ruhumun gölgeleri, kendi ışığını sorgular.

Mutluluk ve hüzün, aynı nefeste birbirini besler.

Acı, kendi sınırlarını göstermek için gelir; öğretici ve gerçek.

Özlem, sessizce içimde bir kök gibi büyür ve güçlenir.

Kendi içsel çatışmam, en derin gerçekleri açığa çıkarır.

Utku Can Güzel