Gölgenin suskunluğu, güneşin gerçeğinden daha çok anlatır.

Her sessizlik, içinde bir kelimeyi barındırır; ama onu kimse duymaz.

Gidişin bir adım, ardında kalan her sessizlik bir ömürdür.

Kalbim, unuttuğum bir şehrin sokaklarında dolaşıyor.

Kalbimdeki çöl, rüzgârla konuşmayı öğrenmedi.

Bir yaprak düşerken, bütün hayatımı hatırladım.

Bir damla yağmur, geçmişin haritasını yeniden çizer.

Zaman, nehir gibi akar; ama ben kendi kıyımı inşa ederim.

Her nefes, geçmişin gölgesini taşır; ama ben kendi ışığımı seçerim.

Düşlerin ağırlığı, gerçeklerden daha çok ağır gelir bazen.

Sessizlik, konuşamadığımız kelimelerin en derinidir.

Ay, karanlıkta ışığını saklamaz; biz saklamayı öğrendik.

Rüzgârın kıyısında beklemek, kendi gölgene veda etmektir.

Her düşüş, toprakla konuşmayı öğrenen bir ruhun şarkısıdır.

Gecenin içinde kaybolmak, gündüzün sessizliğini taşımaktır.

Toprağın diliyle konuşmayı öğrenmek, insanı unutulmaktan korur.

Ayak izlerim rüzgârla silinse de, toprağım konuşmayı unutmaz.

Işığın gölgesi, kendi karanlığını tanımaktır.

Güneş batarken, içimde yeni bir yol doğar.

Gözlerimi kapattığımda, dünyayı kendi sessizliğimle yeniden kurarım.

Utku Can Güzel