Onlar ki, ilk ana toprağın bağrından çıkmış,
Göğsünde gökleri, bağrında denizleri taşımışlardır.
Mitlerin en eski şarkısında,
Adları dalgalarla fısıldanır.
Biri Afrodit’in zarafetini,
Biri Athena’nın bilgelik kılıcını taşır.
Bir diğerinin kalbi,
Ana Tanrıça Kibele gibi
Toprakla gök arasında köprü kurar.

Okyanus yürekli kadınlar bilirim…
Onlar, tufanlara meydan okuyan Nuh’un gemisi gibidir.
Bir eliyle çocuklarını sararken,
Diğer eliyle koca dünyayı ayakta tutarlar.
Fırtınalar kopar,
Dağlar sarsılır,
Ama onların kalbi hiç sarsılmaz.
Çünkü içlerinde,
Yıldızlarla yazılmış bir kader,
Ve sonsuzluğun mührü vardır.

Denizler öfkelendiğinde
Onların yüreği dalgaları yatıştırır.
Ateşler yükseldiğinde
Nefesleri rüzgâr olur, alevleri söndürür.
Ve gece en koyu karanlığa büründüğünde
Onların gözleri yıldız kesilir,
Kaybolmuşlara yol gösterir.

Okyanus yürekli kadınlar bilirim…
Bir destanın içinden yürür gibidirler.
Omuzlarında Prometheus’un ateşini taşırlar,
Ellerinde Demeter’in bereketini,
Dillerinde peygamber dualarını.
Her çağda yeniden doğar onlar,
Kimi zaman bir Ana,
Kimi zaman bir Yar,
Kimi zaman da
Kendi küllerinden yeniden yükselen bir Anka kuşu.

Ve bilirim ki;
Dünya bir gün viran olsa,
Dağlar un ufak olsa,
Denizler taşsa, gökler yansa,
Okyanus yürekli kadınlar yine vardır.
Çünkü onların yüreği,
Kendi başına bir evren,
Kendi başına bir destandır.

SELAM OLSUN OKYANUS YÜREKLİ
KADINLARA...
#MehmetYETEK