Bir daha gel…
Hiçbir şey konuşmak zorunda değiliz,
dilersen susalım saatlerce,
ama ne olur, bir daha gel.
Çünkü bu şehir sensiz çok yabancı,
ve ben hiçbir sokağını ezbere bilmiyorum artık.

Bir daha gel…
Geldiğinde hiçbir hesap sormayacağım sana,
neden gittin demeyeceğim,
kimde unuttun beni, neyi eksik buldun bende — hiçbirini sormayacağım.
Sadece gözlerinin içine bakmak,
ve “ben seni hâlâ çok seviyorum” demek istiyorum sessizce.

Bak, insanlar unuttu çoktan bizi,
“geçer” dediler,
“vazgeç” dediler,
ama ben geçemedim senden,
ve hiçbir kelime senin adının yerini tutmadı yüreğimde.

Bir daha gel…
Geceleri uyuyamıyorum artık.
Yastığım senin yokluğundan ağır,
rüyalarımda bile izini kaybediyorum bazen.
Oysa sen eskiden rüyama değil,
hayatıma gelirdin… her sabah, umut gibi.

Ne zaman bir şarkı çalsa,
sözleri sen oluyorsun,
melodisi ise içimde büyüyen sızı.
Ben seni sevmeyi bırakmadım,
sadece söylemiyorum artık kimseye,
çünkü kimse anlamıyor seni neden hâlâ beklediğimi.

Bir daha gel…
Ama bu sefer gelirken, yüreğini de getir yanında.
Yarı yolda kalan cümlelerimizi,
yutkunup söyleyemediğimiz o son “gitme”yi,
ve olur da kalırsan,
artık hiç gitmeyecek kadar kal.

Gel ki…
Bu bekleyiş anlam bulsun,
sensiz geçen her gecenin hesabı kapansın.
Gel ki kalbim,
o çoktan unuttuğun ellerinde tekrar atsın.

Ben seni affetmeye hazırım,
çünkü sevgi affeder,
çünkü aşk bekler,
çünkü yürek…
Bir kez sevdi mi, bin kez kırılır ama yine de vazgeçmez.

O yüzden…
Ne olur… Bir daha gel.

SoNMISRA