Tellerde Neşe, Yayda Hüzün

“Bağlama susarsa Anadolu’nun sesi susar,
Keman ağlarsa yüreklerin sızıları taşar.”

Bir bağlama sarar sabahın ilk ışığını köy odasında,
Bir keman konuk olur şehrin salonunda, ihtişamın ortasında.
Tellerinde dert saklı, neşe gizli her notasında,
Bağlama da keman da aynı gönlün aynasında.

Bağlama bir toy yerinde halaya durur başı dik,
Kınalı eller oynar, gözler güler bir anlık.
Sonra bir ağıt dökülür, tellere hüzün sarar,
Bazen bir gelin yolunda, bazen bir mezar taşında yar.

Keman ise ince ince girer düğün gecesine,
Bir dansla dolup taşar neşeyle dolu nefesine.
Ama bilir o da hüznü, sabaha dek ağlar bazen,
Gözyaşını yayına sürer, ruhu mest eder bazen.

Bağlama ‘Uzun İnce Bir Yoldayım’ diye başlar,
Yürekler ezilir, nice anı defterinde sırdaşlar.
Bir ‘Ah Bir Ataş Ver’ yakar bağlamanın içini,
Bir ‘Yarim İstanbul’u Mesken mi Tuttun?’ vurur her telini.

Keman bir konser salonunda alkışa boğulur,
Bir düğün masasında nikâh şahidi gibi coşar, dolup dolup taşar.
Bir bakarsın toyda, horonda, zurnanın peşinde,
Bir bakarsın bir cenazede, gözyaşı döker gecede.

Müzik bazen bir yas, bazen toy yeridir,
Bazen bir gelin yolu, bazen bir garip seherdir.
Bağlamanın teli bir hayattır, kemanın yayı bir nefes,
Her biri ruhumuzun yoldaşı, her biri içimize heves.

O yüzden bağlama susmasın, keman eksik kalmasın,
Çünkü her nota bir dua, bir umut, bir aşk olsun.
Bir teli kopsa, yürekler eksik çalar,
Bir yay eğrilse, her duygu yarım kalır, her kalp yaralar.

Neşeyle de hüzünle de kardeştir bağlama ve keman,
Bir ömürlük dost olur bize, toyda da yasda da yaren.
Gelinliklerin tülünde, mezar taşlarının gölgesinde,
Bir türküyle güleriz, bir kemanla ağlarız, yol alırız hayatta her köşede.

Bağlama Anadolu’nun sesidir, keman dünyanın nefesi,
Birlikte çaldıkça çoğalır dostluk, azalır herkesin kederi.
Çünkü müzik insandır, insan da müzikten ibarettir,
Tellerde neşe de vardır, yayda hüzün de;
Her notada bir hayat gizlidir.