GÜL’E HASRETİZ

Bakmayın siz gülün öyle,
Durgun duran hâline,
Gizlidir bin bir sevgi
O suskun bakışlarında.

Gül’ün kıymetini veren,
Zaten Efendisidir;
Allah Resûlü’nün eliyle
Sevgi meşalesidir.

Şavkını yaydı önce Mekke’ye,
Sonra Medine yollarına,
Oradan bütün cihana,
Yanık gönüller derman buldu.

Kılıcın açamadığı kaleyi
Bir tek gül şavkı açtı,
Hasret gönülleri
Bend edip kucakladı.

Gül-i Muhammed’in rayihası,
Sevgilinin gözlerinde nur;
O nura eren gönüller
Yeni bir hayata doğar.


---

Tur-i Sina’da Rabb sordu:
“Ey Musa, Benim için ne işledin?”
Musa dedi: “Oruç, namaz, zekât…”
Rabb buyurdu: “Bunlar senin içindir.

En makbul amel şudur:
Bir kulu Benim için sevmek,
Ve kötü fiiline buğz etmektir.”


---

“Habibim, sen olmasaydın,
Âlemleri yaratmazdım.”
Buyurdu Rabb-i Âlemin.
İşte bu sözle manalaştı,
Gül-i gülzâr-ı sevgi seli.

Sevginin mayası ezelde yoğruldu,
İşareti itaattir.
Habib dosdoğru oldu,
Ümmetine yol gösterdi.

Amellerin en faziletlisi:
“Allah için sevmek,
Allah için buğz etmektir.”


---

Peygamber buyurdu ümmete:
“Öğretiniz, kolaylaştırınız,
Öfkelendiğinizde susunuz.”

Yunus da dedi can-ı gönülden:
“Kahrın da hoş, lütfun da hoş,
Ya gonca gül, yahut diken.”
Ve bir daha dedi:
“Bir kez gönül yıktın ise
Kıldığın namaz değil.”

Gönül kırmak,
Kâbe’yi yetmiş defa yıkmaktan beter.
O yüzden Yunus seslendi:
“Bin hacdan iyidir
Bir gönüle girmek.”


---

“Ya Eba Bekir, gönlünü
Gönlüme bağla” dedi Resûl.
Rabıta-i şerifenin ilk dersi
Mağara karanlığında verildi.

Ve gönlü Hakk’a rabt edenler,
O’nunla işiten, O’nunla gören,
O’nunla yürüyen oldular.


---

Ey gönül!
Ya İbrahim’in aşk ateşiyle
“Gül” olursun,
Ya Nemrud’un kibriyle
“Kül” olursun.

Bugün insanlık
Sevgiye, Gül’e hasret.
Batı doruğa erdi,
Ama ruhu susuz, nefesi eksik.

Çare Horasan erenlerinde,
Pir-i Türkistan’da,
Mevlâna’da, Yunus’ta.
Bizde ise unutuş,
Gönül Sultanlarını yitiriş…

Oysa Gül-i Nübüvvet kokusunu
Koklamadan göçmek
En büyük hüsran!


---

Ehlibeyt kokusu tüter
Fatıma’nın, Hasan’ın, Hüseyin’in yurdundan.
Hz. Ali sordu, Resûl buyurdu:
“Allah ve Resûl sevgisi – kalbî,
Eşine sevgi – nefsî,
Evlat sevgisi – fıtrî.”

Ve Kerbelâ’da,
Gül neslinin goncaları
Susuz düştü toprağa.
Bir damla suyu çok gördüler,
Ama o gün bugündür
Ehlibeyt sevgimiz çelikleşti.


---

Ey insan!
Ya muhabbetle yanarsın,
Ya kabir ateşiyle.
Ya aşk ateşiyle “Gül” olursun,
Ya da kibir ateşiyle “Kül.”

Sevginin yoludur bu yol,
Yunus’un dediği gibi:
“Bu yol bir gönle girmektir.”

Gel sen de gönüller kur,
Gönüller yap, gönüller aç…
Ki, gönül köprüsü yıkanlardan değil,
Gönül köprüsü kuranlardan olasın.