i

Işık göründü, gölgeler uyudu
Tüllerin desenlerini kapladı karanlıklar
Bir küpe dönüştü dört duvar,
Ev bir labirent çıkmazında
Perdeler çekildi,
Ruhlar asıldı tavandan yüzeye
Işık karardı,
Işıklı alemin havası değişti,
Işık parçalara bölündü,
Işık kararması loşluk doğurdu
Çocuğun ismi simsiyah gürmah kondu.
Tavan gökyüzüne dönüştü,
Gök genişledi, bir devrana dönüştü
Yıldızlar belirdi,
Işıl ışıl soru işaretleri diye kondular beyinlere
Yıldızlar bir kıvılcım gibi patladılar!


ii

Gri bir deryanın içinde sorular arandı,
Sorular rahatsızlandı,
Sorular kendine boyunduruk cevaplar aradı,
İnsanın göğsü yarıldı,
Kalbine ekildi sorular
Kalbin toprağı kabul etmedi onları
Ölü doğum bile olmadan griye karıştılar
Kalbi yorarak,
Akışına musallat ederek
Sonsuzluğa karıştılar.

iii

Işık hızında belirdiler zihinde,
Zihnin içine hapsedildiler
Olağanüstü mühendislik harikası kıvrımlar,
Sulu, yapışkan ve derli toplu bir akışkan loblarda
Cevaplanmayı beklediler.
Yeryüzü ve gökyüzü varlık sancısının şehadetçileri,
Birbirini bilen eski tanıdıklar,
Doğum lekelerinin sırlarını susanlar.
Yeryüzünde kan dökülünce gökyüzü haberdar eder toprağı,
Yoğurur onu ilmin sularıyla
Besler yeryüzünü gökyüzü
Tanrısal bir hüzünle.

iv

Rüzgarın sır perdesi ile örttüğü toprak derin uykuda,
Bilmenin ilhamı arkeolojik bir sandukada
Neminde kırık bir kafatası,
Nergis çiçeği motifli iplikler demeti,
Kırmızı bir boya lekesi,
Kurumuş bir kan haritası
Ucu körelmiş bir mızrak ışıltısı.
Öyle bir ışıltı ki takvimler sararır renginden,
Tarihler oynar yerin dibinden,
Kaleler yeni baştan imar edilir kağıt üzerinde
Gökyüzü ruh üfler toprağa,
İnfilak eder sorular,
zihinlerden cevaplara doyarak.

v

İnsan,
Doğurur kendini kendinden
Adam
Can olmaya can atar
Eva’nın kimyasından.
Köprücük kemiğinden doğmak için çırpınır,
Çırpınırken kalbine varlık sancısı batar!
Göğsü okşanır,
Saçları taranır.
Yıldız tozlarıyla oynar,
Bir toz zerreciği ayna olur da
Eva ile kendini görür
Bir kan katresinin içinde.


vi

Adam’ın yüzü kırılır,
Bir ah konar dudağının kenarına
Bu ah yeryüzünün konçertosu olur,
Yaslar başını Eva’nın omuzuna.
O omuz ki haşmetli bir dağ gibi sarmalar kuytuyu,
Adam ki hiç unutmadı kadından doğduğunu.

LA, CA, US.