kim tutacak şimdi çocukluğumun masum ellerinden....

ne güzel dokumuş, dokunmuş geçmişe, geçememişe kalemm

eyvallah

şiirin iki ayrı yakasında,
iki ayrı zamanında yürüyen iki ruh.
biri kaşan’ın nar bahçelerinde susarak konuşan, su gibi yazan İranlı büyük şair sohrab sepehri,
diğeri ise anadolu’nun taş sokaklarında güvercin kokan şehirlerinde geçmişe tutunarak yazan sevgili orhan.


şimdi diyebiliriz ki:
sevgili orhan, sepehri’nin günümüzdeki sesidir.


sevgili orhan şiiri, edebiyatın içli bir sesi, mazinin taş avlularından günümüzün beton suskunluğuna açılan bir dil kapısıdır.

şiir bir nehrin akışı gibi hem dingin hem derin.
taşın, rüzgarın, kokunun ve geçmişin esintilerini ne güzel taşımız dizelerine sevgili orhan şairim.

kına gecelerinden güvercinli mabetlere, lübnan’dan dönen babaların sessiz kokusundan annelerin zafaranlı kahvelerine kadar uzanıyor şiir. zaman hem durağan hem dönüşümlü. sözcükler bir zamanlar bir mahallenin tenhasında unutulmuş ama sevgili orhan’ın kaleminde yeniden konuşmaya başlayan çocukluk arkadaşları gibi sanki.

sohrab sepehri nasıl ki “su gibi olmak”la varlığa anlam kazandırdıysa, orhan şairimiz de güvercin kokan şehirlerde insanın ruhuna temas ediyor. şiir bir hatırlama eylemidir. satırlar bir fotoğraf gibi siyah beyaz olsa da, arka planında yedi rengin silik sesleri duyuluyor.

''insan, yitirilenlerin toplamıdır''

işte bu yüzden eyvan, şiirin hem kalbi hem zirvesidir.
duyguların en rafinesiyle yoğrulmuş. sadece geçmişi değil, masumiyeti, kokuyu, emeği ve çocukluğu da kutsuyor şiirde. özlenen yalnızca bir ev değil bir haldir aslında. sade bir mekândan ziyade o mekânda yaşanmışlıktır.

bazen bir koku yakalar insanı. kaynatılmış üzüm, közde kahve ya da naftalin sinmiş bir yastık kılıfı. o anda hatırladığını sanırız geçmişi, ama hayır. o sadece kokunun hatırladığı biziz. çünkü artık hatırlama yetimizi de gömdük en ücra sandıklara. çocukluğumuzu, sessizce üzeri örtülmüş bir masa örtüsü gibi kaldırdık hayattan.

eskiden şehirler mabetti, şimdi pazar yeri. evlerin kalbi vardı, eyvanlar serinliğini sadece yazdan değil, insandan alırdı. bir güvercin kondu mu pencereye, susulurdu. şimdi biri kapıyı çalsa, önce kim olduğunu düşünürüz, sonra da niyetini.

bir şehrin taşları, sadece yerçekimine teslim. tarihin ördüğü duvarların sırrı yok. nakışlar değil göz değiyor taşlara. mabedin içinde büyüyenler yok, mabetle birlikte yaşlananlar da yok.

''hasat mevsimi başladı''
belki de bu kez hasat içimizde başlıyor.
kaybettiklerimizi geri getirmese de, onların yasını şiirle tutuyoruz.

bugün bu şiiriyle günün şiiri seçilerek edebiyat dünyasında hak ettiği yeri daha da görünür kılan sevgili orhan’ı, gönülden tebrik ediyorum.


teşekkürler orhan şairim.
şiirle kal daima

çook eskilerde kalan ama eskitilemeyen o masumiyete duyulan özlem
güne çok yakışmış şiir de şairi de

tebrik ve saygı ile

değerli şair...,
enfes bir esere imza atmışsın.
gönülden tebrik ediyorum. selamlarımla.

tebrikler değerli dost

masumiyet özlemi

bir zamanlar beyaz leçeklerle uçurtma yapardık
göğe salardık isimlerimizi,
o gök şimdi başka harflerle konuşuyor


çocukluğun dilinde susuyorum.




kaleminiz var olsun daha sık görelim

ayak izlerime gömdüm ben , ardıma düşen mardin kokulu seherleri . " gecesi gerdanlık , gündüzü seyranlık " bir şehir oldum , çocuk aklımın seyir defterinde ve bayramlar zahter kokulu kucaklaşmaydı .

kutlarım orhan bey .
saygılar .

memleket koktu buram buram
o günler ne kadar güzeldi... vaaay beeee....

ne güzel kalemsiniz.

günün şiirini ve şairini kutluyorum

pek bi güzel olmuş
edebiyat defterimiz ana sayfada ışıl ışıl


tebrik ederim orhanlı
sevgi ışıkla doğup büyü her yere pancik
pancik
🪞✨

değerli üstat merhaba..

"eyvan”, yalnızca bir şiir değil; geçmişin taş duvarlarına, gölgelik avlularına, çocuk gülüşlerinin yankısına açılmış bir kapı. İlk bölümdeki hasat mevsimi, kesme taş evler, bakır üzerine işlenen şahmeranlar, güvercinlerin sükûneti…

bütün bunlar, okuru tarihin sessiz tanıklarıyla baş başa bırakıyor. mahlep kokusu sinmiş siyah-beyaz fotoğraflar ve lübnan’dan dönmüş bir babanın üstünde taşıdığı uzak şehir kokusu, satır aralarında hem özlemi hem gurbeti taşıyor.
İkinci bölüm, kumaş kokularının arasında saklı kalmış bir şehrin ruhunu getiriyor. caban, kadife, poplin… her bir kumaş, yalnızca bir malzeme değil; hafızada birer dokunuş, birer sıcaklık izi.

damlarda yankılanan çocuk neşeleriyle birlikte hızır ile İlyas’ın buluşması, annelerin onlara zafaran kokulu kahveler yapması; hem masalsı hem de gerçek bir zamanın içinde var oluyor.
üçüncü bölümde ise sancı çeken körfez, kuruyan güller, fakirleşen diller, unutan hafızalarla birlikte hüzün ağırlaşıyor. bir milletin, bir mahallenin, hatta bir ailenin kendinden edilme hikâyesi, ‘yapay çiçekler’ metaforuyla yerini çaresiz bir avunuşa bırakıyor.

son bölümde ise şiirin özünü veren büyük cümle geliyor: “İnsanın anayurdu çocukluğudur.” eyvan serinliğinden, kirazdan, çağladan çok daha öte bir özlemin, masumiyetin ve emek dolu bayramların hasreti… bu satırlar, yalnızca nostalji değil; bir kimlik, bir kök ve bir hatırlayış manifestosu.
kaleminize sağlık…

bu şiir, okuru yalnızca geçmişe götürmüyor, aynı zamanda kendi içindeki çocukla, kendi taş avlusuyla, kendi kokulu hatıralarıyla yüzleştiriyor.


güne seçilmesini gönülden tebrik ederim.
selamlar

peri

çok iyi şiir, ancak hak ettiği okumayı görmemiş, ne diyelim şiir anlama işidir de.
kalemine sağlık usta.

bitmesin istedim şiirin dili, ve bir özlem tüttü çocukluğumun keşkesine...
kaleminize sağlık saygımla

kaleminiz var olsun her daim tebrik ederim...

orhan hocam, uzun bir aradan sonra ne güzel bir yazıyla, şiirle geldiniz:

bu şiirin kronolojisine işlediğiniz o fantastik ayrıntılar, tarifler ve duygu yüklü imgeleriniz öyle can acıtıcı ki; özellikle üçüncü pasajdakiler.

ve sayenizde vita kutusunu anımsamış oldum. onlarda gerçekten de çiçek ekilirdi bir zamanlar...

her göç bir yaradır.
her geriye bakış bir kanama
her dönüş de bir boşluk, bir hayal kırıklığı...


teşekkür ederim,
çok saygı, selam ile.