Şiir, kayboluşu bir yenilgi değil, bir özgürleşme olarak anlatıyor. Sessizlik, yalnızlık ve görünmezlik burada karanlık değil; tam tersine insanın kendine dönüp “ilk kez tamam” hissetmesini sağlayan bir sığınak.

Bırak gölgemde büyüsün sessizlik,
kendime kurduğum en sadık evim bu.
Dışarıda her şey eksik, yarım, yabancı,
içimde ilk kez tamamım ben. / acizane

tebrikler
sevgiler

İnsan severken eksilir çünkü sevdasına yer açar, sevdikçe, eksildikçe dolar aşk en derine , önce can sonra canan der büyükler ama bazan aşkın büyüsüne öyle kapılırız ki unuturuz kulağımıza iliştirilen bu sözü, kendimizi de unuttuğumuz gibi. Canan dolar ruhumuza.

Kimse dokunmasın isteriz, bütün gerçekleri haykıran sesleri sustururuz bir masalsı büyü gibidir aşk, çıkmak istemeyiz o atmosferden, terk etmek kolay değildir artık kendini kaybettiğinde. Bir söz gibi bir yemin gibi sadık kalırsın sevdaya, mühürlersin yüreğini belki de kalmak için orda.

Bu yüzden bazan eksilmek tamam olmaktır, aradığını bulmakdır, dünya da sadece o varmış gibi hissetmektir, bazan da öyle kutsaldır ki sığınırsın ona, her şeyden koruduğunu düşünürsün seni.

Çok seven, yürekten seven bir kalp var, çocuksu yanını burda mutlu etmiş, burda tatmış bütün güzel duygularını, şairem, öyle çok sarılmış ki oraya...

doğumla ölüm arasında
kaybedilmiş bir hayat var
ve kaybolduğunu sandığın yerde
belki de hayat yeniden başlar

Burası çok şey anlatmış, hisler , duygular, derinse hele, hayatın çıkmazlarında, yokuşlarında , dar boğazlarında kaybettirir, kaybettiği yerden elbet yeniden başlar insan kalp kendini sürekli yenileyen bir varlık , o kalmak istediği yeri bırakmadan vedalaşmadan orayı saklar içinde ve yeniden doğar

Çok çok güzeldi şairem yüreğinin naifliği her bir mısrada ışıldamış, güzel sevmek herkese nasip olmaz , bu güzel sevgi en güzele ram olsun, çokça sevgimle