1
Yorum
12
Beğeni
5,0
Puan
118
Okunma
Bir meydanda rüzgâr esiyor,
taşlar eski sözleri hatırlıyor,
gölge uzun, güneş kısa…
Bir avuç toprak,
yüzyılların teriyle sulanmış,
ama hâlâ susuz,
hâlâ aç,
hâlâ adalet bekliyor.
Bir çocuğun gözlerinde,
boş bir okul sırası kadar sessizlik,
bir annenin ellerinde,
tükenmiş dileklerin çizgileri.
Biz sustukça
kelimeler çürür,
biz konuştukça
tarihin kalemi titrer.
Ve bir gün,
bu ülkenin dağlarında
özgürlük yankılandığında,
rüzgâr
kapanan kapıları
bir bir açacak.
5.0
100% (3)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz