bir harabede acı çeken bir yürek, kendini unutacak kadar sevmek , sevmenin zirvesi bu yüzden ordan düşüş bir intihar bir ölüm bir sessizlik en büyük acı.

gözlerimde geçmişin kül tutan avlusu, bir elif boyu susmak, geçip gitmeyen bir sevda , bekleyen bir yürek , ayrılan yerde kalan , ordan gidemeyen , orayı terk edemeyen bir sevda, acısı ve gölgesi ile başbaşa.

bugün
sen, zamanın gözbebeği,
evrenin kalbinde atan ince bir nabızsın.
baharsın
toprağın çatlayan yarıklarından sızan ilk yeşil,
dalların sessizce dua ettiği çiçek kokusu.
rüzgârın, tenimi okşayan
ve içimde unuttuğum şarkıları uyandıran bir dost gibi.

çocukların masum yüzündeki gülümseme
dünyanın hâlâ yaşanmaya değer olduğunun
en sade kanıtı.
her bakışında bir mevsim doğuyor,
her nefesinde binlerce kelebeğin kanadı çırpıyor

aşk burda yaşanır işte.
yarın
sen, gece ile gündüzün birleşimisin
ne tam karanlık ne tam aydınlık,
arada sıkışmış, zamanı yaralayan bir gölge.
her ilmeği umutla atılmış,
bir bekleyiş
güzelliklere gebe hayallerin sessizce olgunlaşır
en güzel düşler,
henüz adını bilmediğim bahçelerde çiçek açmak için

yarını bekler.
bir yandan da korkuların anavatanı;
kaygılar, gecenin soğuğunu saklayan kalın bir yorgan gibi
örtünür üstüne.
kendi zamanını bekleyen bir tohum gibi.
kim bilir, belki de
tüm yarınlar birer yanılsama,
biz ise ona tutunmak için uydurduğumuz hikâyeleriz.

dün
bir acılar mezarlığı, bir harabe
her taşında bir keşke kazılı.
keşkeler diyarında yürür gibi,
her adımım bir hatırayı uyandırır
unutulamayanların gömüldüğü o derin yerdesin.
bir fotoğrafın kenarında,
yırtık bir mektubun hecesinde,
ansızın karşımıza çıkan ah detirten bir an gibi.
ellerin hâlâ kirli,
çünkü anılara dokunan herkes biraz lekelenir.
ve sen, bir mendebur gibi,
hâlâ kanımda dolaşırsın
beni bugüne ve yarına bağlayan
görünmez zincirlerinle.

dün yazdım bunu şiirine çok yakıştı şairem güzel yüreğine armağanım olsun, şiir harikaydı duygular samimiyetle örülmüş bir kumaş örttüm üstüme sevgi ile canım