ALMİLA – Anneme Dair

O sabah, pencereden giren ışık bile eksikti.
Çünkü yoktun…
Kokun dolmaz oldu odalara,
sesin susunca dünya da susmuştu sanki.
Almila, sessizlikte annesini aradı,
yastığının köşesinde, çocukluğunun kokusunu bulmaya çalıştı.

Hatırlıyor musun anne,
bir keresinde elimi sımsıkı tutup,
“Ne olursa olsun, bırakmam seni” demiştin?
İşte o cümle, hâlâ kalbimin en sıcak yeri…
Şimdi her yağmur yağdığında,
sana koşar gibi camlara yaklaşıyorum,
belki kokun rüzgârla gelir diye.

Sen yokken anne,
dünya kalabalık ama hep biraz eksik.
Kalabalığın ortasında bile yalnız hissettiriyor.
Gözlerim seni arıyor her yüzde,
ama kimsenin bakışı senin gibi ısıtmıyor içimi.

Bir fotoğrafın var başucumda…
Her baktığımda,
“Anne, seni çok seviyorum” demek istiyorum,
ama sesim yalnızca içimde yankılanıyor.
Sarılmak istiyorum,
o sıcacık kucağında bütün korkularımı bırakmak.

Anne…
Belki yıllar sonra,
bir sabah kapı çalınır da,
karşımda yine sen olursun.
Ben hiçbir şey sormam,
sadece boynuna sarılır,
çocukken öğrendiğim o güveni yeniden bulurum.

O güne kadar,
Almila seni hayallerinde büyütecek,
dualarda yaşatacak,
ve her nefeste kalbine daha sıkı saracak.
Çünkü bilirim…
Anne sevgisi, yokluğunda bile en büyük güçtür.