Gazzede Suskun Dünya da

Gökyüzü kara duman,
Yıldızlar utancından saklanmış,
Bir bebek ağlıyor enkaz altında,
Ve rüzgâr, bombaların sesini taşıyor.

Kadınlar, bir zamanlar ekmek kokan elleriyle,
Şimdi mezar toprağı kazıyor çocuklarına,
Yaşlılar, gözlerinde yüz yıllık acı,
Dudaklarında yarım kalmış dualar…

Dünya bakıyor,
Ekranlarda sadece sayıların soğuk dili,
Bir insan eksiliyor her saniye,
Ama haberlerde “normalleşme” konuşuluyor.

Müslümanlık nerede?
Secdelerden yükselen hangi dua,
Ulaşmaz Gazze’nin kan kokulu gecesine?
Birlik diye kurulan sofralarda
Ekmek kırılırken, kardeş açlıktan ölüyor.

Ve Birleşmiş Milletler denilen o dev çadır,
Delik deşik,
Yağmur değil, bomba sızıyor içeri.
İnsanlık…
Belki de artık müzelerde,
Tozlu camların ardında sergilenen bir kelime.

Ey vicdan,
Eğer hâlâ yaşıyorsan,
Gazze’de açan tek çiçek
Bir çocuğun gülüşü olmalı…
Ve biz, onu yaşatmak için
Sessizliği değil,
Yüreğimizi yükseltmeliyiz.


Aski Divane