Artık yaşlandım be yavrum!
Fiziksel olarak dinç ve sağlıklı değilim!
Artık eskisi gibi, koşamıyorrum!
Bırak koşmayı yürümekte dahi zorlanıyorum!
Hayat!
Ne kadar ilginç...
Ah bir bilsen a yavrum?...
Önceleri, hayatın cazibesine kapılmıştım!
Her şeyi unutmuştum!
Sorumluklarımı..
Aslı görevlerimi...
Yapmakla hükümlü olduklarımı...
Önceliklerimi ve sormluklarımı...
Ama bilerek..
Ama bilmeyerek...
Seni, kardeşini ve anneni ihmal etmiştim!
Sadece başarmaya odaklanmıştım!
Elbet birgün gönüllerinizi, para vererek veye hediye ile alırım diye...
Umursamadim!..
Yada öteledim!
Bir gün hallederim diye...
İnan hiç bir şeyin farkında değildim! hayallerimin peşinde koşuyordum!
Çok para kazanmak!
Kaliteli bir hayat sürmek!
Daha iyi bir gelecek elde etmek!
Bu uğurda gözümü karartmiştım!
Her şeyi...
Kendimi bile unutmuştum!
Düzensiz ve menfaatler üzerine kurulmuş bu hayat düzenin de...
Kedimce bir düzen kurmaya çalişiyordum...
Ama her defasında hayal kırıklığına uğrayıp, ordan oraya savruluyordum...
Bazen, tam başardım, artık daha çok param ve gücüm olacak!
Hayallerimi gerçekleştireceğim derken...
Birde baktım ki...
Tam tersi yerlerdeyim...
Hayat yıprattı...
Yada kandırdı...
Belki de, ben kendimi, daha iyisini...
daha güzelini yaparım!
Sahip olurum derken!...
Zamanla yıprandım!
Tam ümidi kestiğim sırada...
Yeni olaylar...
Güya yeni fırsatlar...
Hayat beni oyaladi...
Sonra, bir rüzgar misali....
Oradan oraya savurdu...
Evet, hayata yenildim!
Başarılı olamadım!
Geçte olsa bunu yeni anladım!
Ne iyi bir baba...
Nede iyi bir eş olabildim!
Şimdi ise, sadece..
Anılarım la avutuyorum kendimi...
Artık, sağliğimla birlikte ruh sağlıgimda kaybettim!
Artık hayata inancım kalmadı...
Çünkü, o benim her şeyimi elimden aldı! Hayallerimi...
Umutlarımı...
Sevdiklerimi...
Sahip olduğum değer verdiğım bir çok şeyimi..
En sonun da sağlığımı...
Ruh sağlığımıda artık doğal olarak,
yerinde değil...
Onu da her an kaybedebilirim...
Belki bir gün, ansızın terk edip gidecek aklım beni...
Olur ya...
Hani sağlığımı iyice kaybedersem...
Fiziksel yetersizliğimi, o zaman kendime yediremiyeceğim...
Acizliği, zayifliğı kabullenemiyeceğim!
İşte o zaman...
Akıl sağlığım da bu durumu kabul etmeyecek!
Ben hayata küstüğüm gibi...
Ve oda bana küsecek!
Eminim, sonun da o da, beni terk edecek!
Her şey bütün güzellikler gözümde bir toz bulutu gibi dağılıp gidecek!...
Belki de, yavrum yüzün ve görüntün zihnimde yok olacak!...
Hayat o zaman benim için bitecek!
Yaşam sevincim yok olacak!
Mutsuz ve anlamsız bir hayat beni, ruh gibi yapacak!
Olur da...
Birgün öyle bir halde görürsen beni...
Sakın üzülme evladım!....
Hani olurda, hatırlayamazsam seni...
Üzülme kendini...
Ama, yine de sen, geç karşıma...
Tebessüm et, gülümse...
Aklım unutmuş olsa da yüzünü...
Kalbim muhakkak hatırlar senin o, çocuk ruhlu gülüşünü...
Dinçer DAYI