Tut elimi çocuk, sil gözyaşlarını.
Bağır, çağır, vur, kır...
Ama ağlama çocuk.

Çünkü sen ağlarsan,
İnsanlık yeniden susar,
Sağır olur vicdanlar.

Bakma suratıma...
Var simamda insanlığın utancı.
Dur, konuşma çocuk,
Bende de var zaten
Yürek yangını.

Sorma bana,
"Allah’ın dünya için gönderdiği meleğim annem nerede?" diye.
Sorma bana.
Sorma inan bana çocuk...
Var düşlerimde kırgınlık,
Yüreğimde burukluk.

"Babam nerede?" der gibi
Bakma öyle...
Yere mühürlü kalır gözlerim.

Gazze’de bir anne gördüm, tenhada.
Cennet kokusunun izleri kalmış avuçlarında.
Gözleri yaş,
Yüreği acı dolu.

Bakma...
Bakma, n’olursun...
İnsanlığın utancı var simamda.

Bir baba var sokakta...
Bedeni yorgun,
Ruhu direniş içerisinde.
Göz bebekleri keder dolu,
Hayata yeni gözünü açmış evladını
Yaşatamamış olmanın ağırlığı altında.

Dur...
Söyleme n’olursun.
Sözlerinin ağırlığı
Oturur yüreğime.

Bir bebek gördüm Gazze’de...
Etrafa bakar sessizce.
Görme beni yavrum...
Görme.
Anneni, babanı koruyamadık
Diyemem kederlice.

Bir Gazze var...
Dünyanın utancına gömülmüş,
Bakma etrafa dolu gözlerle,
İnsanlığı ararcasına...

Gömdük onu,
Biraz evvel,
Hayranı olduğu acuna.
~Medine Duran
Şiir hakkındaki fikirlerinizi yorumlarda belirtmeyi unutmayınız.