Kalemimden dökülenler,
yüreğime bile sığmayanlardı.
İliklerime kadar doluyum.
Yazdım… yazdım… yazdım…
Her satırda biraz daha ağırlaştım.
Sayfalar dolusu dert birikti içimde,
kalemim bile yazmaya yetemedi ki,
zaten tüm yük benim yüreğimdeydi.


Yorgunum…
En çok da insanlardan.
Yanımdaymış gibi durup en uzağıma gizlenenlerden.
Sustuğumda "niye?" diyen ama konuştuğumda
duymazdan gelenlerden yoruldum


Şimdi içime dönüyorum sessizce,
anlatmadan, açıklamadan, affetmeden.
Yüzümde bir “iyiyim” maskesi,
içimde binlerce “keşke”yle yaşıyorum.
Kimseye sitemim yok beklentim de kalmadı artık..

Son sayfada kendime bir not bıraktım:
İyi ol.
Boş ver.
İnan ki hiç kimse fazlasını hak etmiyor.
En çok kendini sev,
Kendinle kal.
Aynaya bak…
Gülebiliyorsan,
Kimsenin seni ağlatmasına izin verme.

SİLEZYA