Her keşke

Göz göze gelmeden kırıldık birden,
Ayrılık sessizce çöktü geceden.
Sen sustun, ben içime düştüm derken
Her “keşke” içimde kanadı yeniden.

Zaman seninle ağırlaştı dostum,
Her şey sende kaldı, bende boşluk.
Kalbimde dönmeyen eski bir yolculuk,
Geçtin, iz bıraktın, sustun sonunda.

Hiçbir şiir senin kadar yakmaz,
Hiçbir kış yokluğun kadar sert.
Dondu ellerim, çöktü umutlar
Gelsen bir adım, bahar olur elbet.

Sanma ki geceler biter zamanla,
Bazı karanlıklar sabahı unutur.
Her sabah seni içimden sökerim,
Ama sen geceyle geri dolarsın.

Kalbimde açtığın yara derin,
Her sargı tutmaz, her söz eksik.
Bir selam yetmez artık bu tenime,
Yarım bırakıp da tam sanma beni.

İçimde bir sızı, adı sen diye,
Sana dair ne varsa hâlâ diri.
Ne unuttum, ne de affedebildim
Sadece alıştım… sensizliğe gibi.

Dönersen bir gün, bulamazsın beni,
Ben çoktan gömdüm bekleyeni.
Dualar suskun, yollar bitik
Şimdi içimdeyim, kendime esir.

Elini uzatsan tutar mıyım hâlâ?
Yoksa geçmişi de inkâr eder misin?
Ben hâlâ “biz” derim bazı cümlelerde,
Sen “ben” deyip geçersin gülmeden.

Kurudu gözlerim, ağlayamam artık,
Çünkü yaş değil, içim yanar.
Seni özledikçe eridim sessizce
Sen unuttukça ben kaldım azar.

Ne sen varsın artık, ne de eski ben,
Rüzgâr aldı külleri, dağıttı düşleri.
Bir aşkı gömdük konuşmadan dostum
Toprağı suskun, mezarı bendeki.

Hakkı kalabalık