GERİYE NE KALDI ?


Geriye ne mi kaldı?..
Yaşanmamış bir gençlik,
Saklanmış gülüşlerim var, çekmecelerde…
Bir sabah uyanamayan hayaller,
Ve hep “belki” diye susan geceler...

Ömrüm…
Bir yangın gibi geçti elimden.
Tutuşmadım kimseye, kendime bile yetemedim.
Herkes bir parçamı aldı,
Ben içimde kalan yıkıntılarla kaldım…

Yorgunum…
Bedenim değil sadece,
Ruhum kambur artık…
Omuzlarımda bin yılın susuşu,
Kalbimde hiç dinmeyen bir uğultu...

Bir kadını susturmuş hayat…
Artık anlatacak gücüm yok.
Ne sevda ne umut, hepsi ceplerimden düştü.
Konuşsam ne değişir ki?..
Zaten en çok sustuklarım incitti beni.

Aynalara bile küstüm…
Gözlerimden kendime bakamaz oldum.
Bir damla yaş dökmeden ağlıyorum şimdi,
İçimde sessiz feryatlar – mezar taşı gibi...

Bir ömür…
Bomboş caddelerde koşmuş bir çocuğun nefesi gibi
Kaybolmuş.
Neye tutunsam elimde kırılıyor,
Kimi sevsem, benden gidiyor...

İşte şimdi,
Geriye kalan tek şey:
İç çekişlerim…
Bitmeyen gece, uyanmayan sabah,
Ve artık hiç konuşmak istemeyen bir kadın...

Şimdi…
Ne sevilmeye niyetim kaldı,
Ne yeniden başlamaya gücüm…
Gözüm hiçbir yolda değil,
Kimse gelmesin diye dua ettiğim gecelerim var artık.
Bir zamanlar “yaşamak” dediğim her şey,
Sadece kalbimde ağır bir mezar taşı gibi duruyor.

Sevda mı?..
Unutuldu çoktan.
Beni en çok sevenler bile,
Beni bile bile yakanlardı.

Şimdi susuyorum.
Çünkü konuşsam,
Bir ömrün acısı taşar dudaklarımdan…
Ve bu şehir,
Benim gözyaşımı taşıyamaz.
“Ben artık sadece içimden ağlayan bir kadınım.

🥀EYLÜL’ÜN KALMİNDEN
(Bu şiiri okurken, sustuğun her cümlede ben varım…)