‌Ateşten Gömlek

Yüreğimde kıvılcımken tutuştun,
Sevdanla yanmak, en ağır yazgım oldu.
Bir dokunuşunla kül oldum ben,
Ateşten gömleği sen giydirdin ruhuma.

Gözlerinle dağladın her gülüşümü,
Bir bakışın bile yakardı geceyi.
Sensizlik zehirden de kara,
Ama ben seni içtim, bile bile..

Sözlerin hançer, suskunluğun zindan,
Ben sende esir, sen bende firar...
Aşksa bu, neden canıma kastın?
Neden sevdana kefen biçtin bana?

Gelse de ölüm, korkmam artık,
Çünkü ben seni en derin yangında sevdim.
Ateşten gömleği giydim senin için,
Bir daha da çıkarmam, bil yeter ki...

Geceye anlattım seni, yıldız yıldız,
Ay bile utandı, senin kadar parlak değildi.
Her düşümde sen, her duamda ismin,
Sensizlikle savaştım, yenildim gizlice.

Kalbim ellerinde bir yangın yeri,
Söndürmeyeceksen, bari iz bırakma.
Çünkü her yanışta sen varsın içimde,
Her külde, adını gizledim susarak.

Bir başka bahara kalmaz bu sevda,
Çiçek açmaz, çünkü dalı kırık.
Seninle başlamışken bu aşkın hikâyesi,
Seninle bitmeli… ya mezar ya vuslat artık!


Ne olur geri dönme, eğer sevmeyeceksen,
Yaralı kalbim daha fazla kaldıramaz seni.
Sevdan ateşten bir gömlek bana,
Giydim bir kere, çıkaramam… beni benle yakar bu deli!

Kalbim kor, gözlerim yaş,
Senin adın her acıya baş.
Bu aşk değil, bu bir savaş...
Ve ben, her seferinde yenik...

Ama bil… bu yangını sen çıkardın,
beni ateşle değil, özleminle yaktın.

Ateşten gömlekti sevdan,
Çıkar dediler… ama tenime dikilmişti.
Ne sen söndün, ne ben kaçabildim,
Bu yangından geriye, sadece ben kaldım…
Yanmış… ve hâlâ seni bekleyen ben.

Sevdan ateşten gömlekti,
Yaktı, kavurdu, kül etti beni.
Ama bu yanışta öğrendim ki;
En derin acılar bile sevdaya dönüşür,
Eğer gerçekse…

Ve ben,
Bu ateşte yandım,
Ama seni sevmekten asla vazgeçmedim.

EYLÜL,CE ŞİİRLER