Hiçbir şeyin içinde ’sen’ geçmesin.
Ne sen ne de sensizlik.
İstemiyorum artık hiçbirini.
Saatler sana teğet geçsin,
Ama hiçbir zaman değmesin.
Yüreğimde patlayan volkan da senin içindi.
O bile artık seni sevmesin.
Kalbimi dâhi çöpe attım.
"Sen" diye atıyordu filhakika.
Seni gören gözler sensizliği bilmesin.
Önünden geçenler seni senden çok sevmesin.
Sana senden kalanları saklamasın yüreğin.
Senden arta kalan seni öldür.
Sensizliği göremesin.
Sen olmadan sensizlik de olmaz gerçi.
Sana senden kalanları sence anlatırdım.
Sendeki seni senden çok sevmeseydim.
Ne diyebilirim ki, çöpe attığım kalbim "sen" diyor.
Belki de seni sana sence anlatıyor.
Nihayetinde senlerin yolunda gözüktü kıyılar.
Ölümün oku senin sevginden kaçıyor.
Sen sensizliği ok ve yayla çözebilir misin?
Yoksa senlerden bir sen mi var etmelisin?
Var etmediğin sürece zira,
İçinde sen olan her şeyin nihayetindesin.
Bazı kalpler secde ediyor sanki sana.
Belki de sendeki senfoniyi vermelisin onlara.
Nihayetinde sensizlik ondaki yarayı senleyecek.
Belki de senlenen kısımlar kalmaz yarına.
Bazı kraterler sana çiçek veriyor sanki.
Sen göremedin onları, seni seven kalplerini.
Velhasıl ritimleri biraz senledi onlar.
Melodileri çalmaya başladı sanki seni.
Gözlerinin içindeki seni seviyorum.
Sensiz olunca sensizlik, sende kalıyorum.
Yetim kaldı senin içindeki bir sürü sen.
Bu yüzden geldim sana, sen için sana varıyorum.