Sen bana gülümseyerek ’iyi akşamlar’ dedin.
Akşamları bana zehreyledin.
Göz bebeğin gözükmüyordu siyahlıktan,
O gözleri kalbime hapseyledin.

Sana seni anlatmak isterdim dilediğince.
Hayalime benzediğini anlardın dinleyince.
Güller sevmeye devam ettikçe seni,
Ben de gülleri severdim, gözlerince.

Hani uçsuz bucaksız deryayı düşler ya insan.
Senin gözlerinde bir hayal vardı, deryayı sarsan.
Neden kalbime mıhlandı acaba o gözler?
Bir kalp yeterdi bana, onun dehlizlerinde kalsam.

Sen beni istemedikçe etrafında,
Ben hep dolanacağım senin etrafında.
Yüzsüzlüğümü mazur gör nolur,
Lakin ay bile pervane olur, senin yanında.

Başka hayaller yok, olmadı, olamaz.
Sensizliğe ruhum alışamaz.
Senden öte bir sen var, biliyorum.
Fakat kalbim ötekiyle anlaşamaz.

Yüreğim dilime söz geçiriyor, seni görünce.
Lâl olmayı öğrendim, seni sevince.
Fakat senin için bağladım kalbimi.
Bu sefer de dilim galip geldi, sensiz ölünce.

Yanmadım, ateşler hiç serin olur mu insana?
Madem gözlerin bu kadar kör, benle yansana.
Suçlarken de seviyorum, şu işe bir bak.
Suçlanacak o gözleri bana fırlatsana.

Yakalayıp yanımda taşıyacağım.
Gözlerindeki beyaza varacağım.
Hiç mi bulunmaz bir gözde beyazlık,
Belki de artık siyahlığa kanacağım.

Kim kandı ki, kanan sadece benim.
Ateşlerde ruh yanmıyor, sadece bedenim.
Lakin ruha temas edince sevda,
Hiç bulunmuyor mu, ateşlerde sevenim?

Fikrim aradı seni, gülünce kısılan gözlerini.
Belki bulamaz bir daha, o gözler gibi göreni.
Beni görmese dahi o gözler,
Her zaman bulunacak elbet, o gözlerin seveni.

Bir yol ayrımına geldik artık.
Biz gelmedik gerçi, bedene kalır sevgi artık.
Bilemezdim yârin ayrımlarda yaşadığını.
Bizden kalanları kalbim saklar artık.