Ben sana yanarken,
Ey yoksul, ey üşüyen, ey toz duman içindeki güzel halkım,
Sen hâlâ sustukça,
Kırılır kemiklerim rüyalarımda
Kavruk buğday başaklarıyla birlikte
Sarsılır yüreğim, çarpan o kara toprakla birlikte.

Bir yanımda zindanlar…
Bir yanımda dumanı üstünde ekmek,
Bir yanımda anası ağlayan bebeler,
Bir yanımda yoksulun, garibin al kanı
Ve o kan,
Ve o kan,
Dağları, dereleri taşır da taşır
Bir türlü silinmez bu şehirden, bu sokaktan, bu yürekten!

Ey benim sarı sıcak güneşim!
Ey alnı terli anam,
Bak, nasıl da diz çökmüş kentler önünde ağlayan çocuklar,
Bir çift göz, bir çift göz
İsyanı kuşanmış
Dağ gibi dikilmiş, gövdesiyle,
Bir ağıt kadar eski,
Bir destan kadar yeni...

Ve ben,
Ve ben,
Yine de sana inanırım halkım
Sen bir gün
Kalkıp da yürüyeceksin o taşlı yollarda
Alnın ak, ellerin nasırlı
Ve başında özgürlüğün serin rüzgârı
Savrulacak zincirler,
Ve sen,
O zaman
Bir halk olacaksın yeniden!

Turgay Kurtuluş