0
Yorum
7
Beğeni
5,0
Puan
159
Okunma
– Kazım Demir
Şimdi mi unutulacak
yaşamın kendisi —
bize acıyı ezberleten eller,
dilsiz gecelere gömdüğümüz çığlıklar?
Şimdi mi yıkılacak
emekle ördüğümüz o sessiz duvarlar?
Gözbebekleri saklayacak mı
yağmurun en ıslak yerinde
titreyen bir sevdayı?
Dokunacak mısın
bir kelebek ömrüne,
gizlice ağlayan bir gözyaşına?
Yüreği hep ağzında
bir çocuğun düşüne?
Varlık, yokluğun eşiğinde,
yokluk, yaşamın koynunda.
Ve her şey—
yerle bir olmaya hazır.
Ama ya biz?
Bir avuç umutla direnirken hâlâ,
ellerimiz titrerken geleceğe,
bunları kabullenip
suskun mu kalacağız?
Yoksa
korkularımızı da alıp
bir şiir gibi
yeniden mi doğacağız?
5.0
100% (2)
