Hüz ~

Soluk mavi bir akşam yolculuğuyla başlamıştı hikâyemiz, bayım...
Sizin gözlerinizde sitem dolu,
buruk bir yük,
omuzlarınızda küskün, bitkin bir çökkünlük...

Benim avuçlarımda sakladığım ve sonsuz mutsuzluklardan toplayıp ayıkladığım
birkaç damla mutluluk,
sizin kirpiklerinizden süzülüp akan ıslak bir yorgunluk...

Benim kalbimi bürüyen zarif bir kokunun büyüleyici hissi;
şifalı, saf, masum bir iyilik, temizlik, duruluk...
Sizin bakışlarınızda ruhuma tanıdık bir hüznün sessizliği...

Benim sayıklayışlarımda yokluk,
küçük bir kızın kırık beyaz hikâyesi,
hüzün dolu kimsesizliği...
~ve gölgesizliği...

Sizin sesinizde küçük bir yuvanın
uğultusuz dinginliği,
benim içimde küçük kıvılcımların yarattığı gizin bitmeyen, kusursuz tedirginliği...

Sizin acılarınızın tebessümlerinden doğan ağırbaşlı, biraz da efkârlı bir olgunluk,
benim yarım kalmışlıklarımdan arta kalan
ve sözcüklerimi susturan inatçı bir dikbaşlılık, huysuzluk...

Sizin içinizde büyümüş savruk bir birikmişlik,
yaşanmışlıklarınızdan varolmuş dipsiz bir irkilmişlik...

Benim zihnimde susmayan bir gürültü;
doluluk, kirlilik, hiçlik, bayım...

Usul usul serinliği değmişti sonra
ellerinizin şeffaf ve kırılgan, ümitli yanlarıma...
Sahipsiz, sessiz, evsiz kalmış yarınlarıma...

Ve mavi bir düş olmuştu birden içimdeki kanatsız kuş,
gökyüzüm soluk almaya başlamıştı yeniden...
Başlangıçların sonlara ulaştığı yerden...
Gülümseyişlerim, hüznün ötesi kederden...

Öylece durup durup bakışmalarımız ise
küçük, boş bir köşeden
ama dolu ve hep derinden...

~ Ayşegül Eren