Maria & Endre (Beden ve ruh)

Biraz bitkinim...
Yorgunum Maria
Sana dâir anlamı yitik cümleler saklıyorum
şimdilerde, madalyonun öteki yüzünde...

Anlatmıyorum, konuşmuyorum;
kapatarak gözlerimi,
usul usul keşfediyorum seni,
pür dikkat canlandırıp özümde...

Yavaş yavaş dokunuyorum,
şaşkınım...

Kim bilir, belki de etin, kemiğin dili
veya bilinmez bir aşkın dili
bir tabak patates püresinde saklı endre... ♡

Korkuyor muyum yoksa
onun gölgesinden,
heybetinden, şefkatinden, silüetinden...

Kırgınım...
Neden itti ki tedirgin ürkekliğimi
üzerinden (düşlerinden)
öyle birdenbire...

Bezginim...
İntihara değil, benliğimden uzaklığıma meylim...

Tedirginim...
Çıkar mısın bir gün rüyalarımdan
temelli, gözü ve gönlü edeplim...

Korkma Maria,
işte seninim.
Gergin uçlarını zamanının
ve sarı renklerini saçlarının katarcasına
yalnız ömrüme...

Alır mısın beni
buzdan mavi gönlüne...?

Peki Endre,
işte sendeyim...
Çağırır mısın bir gün
gecenin mavi pijamalarıyla
beni evine... (kalbine)

Bilirim Maria
uyku tutmaz yine.
Olmazsa kart oynarız birlikte.

Yendim mi? Yendim işte seni Endre.
Neden diye sorma bile...

Her hareketin zaafım,
bana öğrettiğin kadarını tanırım.
Gerisini bilmem, görmem ve duymam.

Bilirsin,
korkarım ben fazlalıktan, kalabalıktan,
kirpik uçlarıma değen
çarpıcı parlak gün ışığından...

Biliyorum Maria,
biz iki beden, bir ruh olduk seninle... (iki geyik).
Kaçan sen oldun, hep kovalayan ise ben.

Ama sonunda,
yenilerek tükenen nefesimize,
gölün serin kıyısında buluştuk...
Ve hâkim olamayarak
ellerimize kavuştuk.
Kavrulduk biz Maria...


~ Ayşegül Eren