On iki kez sustu vatan,
on iki tabur içe çekti nefesini.
Gök delinmişti sanki,
bir sancak değil,
gökyüzü kanadı yere…

Her biri bir kıta gibiydi.
Birinin gözlerinde mavi denizler,
birinin cebinde annesinin dualı mendili,
bir diğerinin cebinde
hiç gönderemediği bir mektup vardı…

Ve hepsi sustu.
Birden.
Bir ses,
bir sızı,
bir sabah karanlığında on iki can
kar gibi değil, kurşun gibi düştü toprağa.

Toprak yumuşamadı o gün.
Çünkü bu kez düşen tohum değil,
kınalı kuzuydu.

Kan, taşın damarına işledi.
Dağ eğildi.
Göğün dili tutuldu.
Ve anaların sesi
duvar çatlatan o çığlık
henüz sabah ezanı okunmadan
arşa ulaştı.

“Ah benim oğlum,” dedi biri,
“Çayına kaç şeker atıyordun da
ben hâlâ ezberleyemedim?”

“Ben seni uğurlamadım ki oğlum,” dedi bir başkası,
“Sen niye gitmişsin?
Neden dönmemek gibi bir şeye yemin etmişsin?”

Giden, şehit…
Kalansa
yeminli bir yetimlik.

Çizmelerindeki çamur kurumadan,
terli alnı secdeye düşen yiğitler…
İç cebindeki vesikada hâlâ
bir bebeğin gülüşü saklıydı.

On iki kere kırıldı toprağın beli,
on iki kere sustu selâlar,
on iki bayrak titredi gökyüzünde.
Ve biz
biz on iki kere
bir vatanı ağladık.

Ey toprak,
on iki göğsü nasıl taşırsın?
Hangi dağ, hangi siper yeter bu yasa?
Hangi ayet yeter susan bu ağıda?

On iki değil,
binlerce sızı…
Ama biz her seferinde
aynı duayı mırıldanacağız:

“Vatan size emanet, yiğitler.
Siz toprağa değil,
bize gömüldünüz.”


Kimse duymadı
onların geceye fısıldadığı son cümleyi.
Radyoda yarım kalan türkü,
o gece
boğazımıza düğümlendi.

Biri babasına dönmek istiyordu,
biri annesinin tarhanasını,
biri sevdiğine yolladığı
şiirin cevabını bekliyordu…
Ama olmadı.
Kader bu defa
kalemi eline aldı
ve mektubu yarım bıraktı.

Onlar gittiler.
Ama ayakkabıları kapıda kaldı.
Yastıkları kokularıyla,
elbiseleri katlıydı.
Süt dişleri, annelerin yastık altında hâlâ…

Küçükken sevdikleri çizgi filmler vardı.
Biri “Çelik Kanatlar”ı izlerdi,
pilot olmak isterdi.
Biri, futbol topuna adını yazardı:

“Bu gol vatana.”



Şimdi o çocuklar,
birer “şehit haberi” oldu.
Ama biz biliyoruz:
O haberler,
yalnızca postacının zarfında değil,
Allah’ın katında bir nişandır.

Bir nişan, kanla yazılmış.
Bir şeref, alın çizgisine kazınmış.
Bir dua,
anam babam gibi dertli…

Biz ağlıyoruz şimdi.
Utana utana,
susarak.
Çünkü sizin kadar cesur yaşayamadık.

Ama söz!
Söz olsun ey şehit,
Senin yarım kalan türkülerin
bizim dudaklarımızda büyüyecek.
Senin sessizliğinle
biz daha yüksek bağıracağız.

Senin bayrağını
dizelerimizde göndere çekeceğiz.
Her okuduğumuz şiirde
bir “amin” saklı olacak:

“Ey şehit, rahat uyu.
Bu vatan, senin kanınla mühürlendi.
Sen gittin ama biz tamamız artık:
Sen bizde kaldın.”


Sanıldı ki gittiler…
Tabuta giren her bedenle
bir asker eksildi sandılar.
Oysa eksilmedi;
toprağın altına değil,
milletin kalbine kazındılar.

O gün doğan çocuklara
onların adı verildi.
Her “Ali”de bir yiğit,
her “Mustafa”da bir şehit,
her “Mehmet”te bir kıyamet kaldı.

Küçük bir kız çocuğu,
okul servisine binmeden önce
babasıyla vedalaştı—
bir fotoğrafla…

“Bu seninle Babalar Günü yapacağımız resim,”
dedi öğretmen.
Ama o sadece baktı.
Çünkü babası şehit olmuştu.
Ve resme değil,
fotoğrafa sarılmayı öğrendi.

Bir kadın,
nişan tepsisini kaldırmadı evden.
“Belki döner,” dedi.
Bir battaniye serdi üstüne
ve geceleri
yokluğu yatırdı o sofraya.

Sanıldı ki gittiler…
Oysa her nöbetin ucunda onlar bekliyor.
Her yemin tazelenirken,
“Canım vatanıma feda olsun” diyen bir ses,
onlardan iz taşıyor.

Ve biz
biz başımızı ne zaman kaldırıp
gökyüzüne baksak,
12 yıldız gibi dizilmiş
bir bayrağın gölgesinde ağlıyoruz.

🇹🇷

Peri Feride ÖZBİLGE
09.07.2025

🙏🙏

Ey Rabbim...
Toprağa düşen her şehidimizi
yıldızların yanına al.
Onların eksilen nefeslerini
bizim kalbimize dirilik kıl.

Anaların yüreğinden hüzünleri al,
yavrusuz kalan o yastıkları
Cennet kokusuyla ört.

Yetim kalan her gözyaşını
rahmetinle sil.
Onlara vatan borcu olan bizleri
şehit kanına layık eyle.

Ey Şehitler,
siz gittiniz belki
ama biz sizi
adı dua olan her nefeste
yeniden doğuracağız.

Amin.
__________🙏🙏

Saygıdeğer seçki kuruluna ve kıymetli dostlara..

Şiirimin "günün şiiri" olarak seçilmesi,
kalemime gösterilen bu zarif teveccüh,
yüreğime dokunan çok kıymetli bir armağan oldu.

şiire ve söze gönül vermiş dostlarla aynı nefeste buluşmak,
benim için tarifsiz bir kıymet taşıyor.

Seçki kuruluna,
şiire yürek veren bütün gönül dostlarına,
nazik takdirleri ve duyarlılıkları için içtenlikle teşekkür ederim.

Eksik olmayın efendim …
Kaleminiz daim, yüreğiniz şiirle kalbin kıyısında olsun.

Saygıyla,
Peri Feride Özbilge