Gecenin alnına
kendi pençemle yazdım adımı:
Börü.
Yıldızların susup
sadece ayın uluduğu vakitte
korkunun nefes aldığı yerden geçtim.
Kök-Tanrı’nın gölgesiyle and içtim:
Ne vakit düşer göğe bir kıvılcım,
orada ben varım.
İz sürenin izine basmam,
ölüm de yıkamaz soyumu.

Ben,
kışın dişidir akşam bana.
Yalnızlık,
ömrümün ilk toy yemeği.
Gözüm görmez postun altındaki rütbeyi;
can yoldaşımsa yüreğidir her neferin.
Göklerden gelen
bir çağrının izindeyim.
Toprağa bastığım her adım
bir cenk duasıdır aslında.

İt ürür,
kervan yürür.
Börü susar,
yürek konuşur.

Sakın,
beni sessizliğimle ölçme:
Ben
atının nalı düşmüş bir yiğidin
son bakışındaki
yeminim.

Kanla yoğrulmuş bir yurdun
ninnisiyim ben.
Rüyan,
benimle başlar,
benimle uyanır çocuklar.

Unutma:
Ben
vakti geldiğinde
kaç ulusun aklını
bir ulumayla dağıtan
ilkim,
sonum yoktur.
Adım Börü’dür.
Anam bozkır, babam tufan.
Ve ben
gölgesini bile korkutanlardanım.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(8 TEMMUZ 2025)