Sakura’nın Ölümü

– Kazım Demir

Sabahın ilk ışığında
giydi en güzel elbisesini Sakura.
Bembeyaz çiçeklerle süzüldü aynada,
bir gelin kadar güzeldi o an.

Yeni baharın habercisiydi.
İçindeki ışıkla aydınlandı kalbi,
her şey sevgiyle parlıyordu.
Hayat tatlıydı, insanlar nazikti.

Selam verdi komşulara,
uçuşan kuşları izledi.
Kırlar yeşeriyor,
toprak uyanıyordu.

Kelebekler dans ederken
küçük bir fare çıktı dışarı.
Bir kedi peşinden koştu,
fare kaçtı, sonra geri döndü.

Hayat, hiç bitmeyecek bir bahar gibiydi.
Kışın karı, fırtınası geçmişti artık.
Renkler, sesler, ezgiler…
bahar geri dönmüştü.

⸻

Ama sonra…
Bir sabah, uğultular sardı evi.
Dozerler geldi,
Sakura’nın köküne doğru ilerledi.

İçerideki böcekler kaçtı,
kimisi sessizce yok oldu.
Sakura’nın sevinci darmadağın,
hayat acı bir oyuna dönüştü.

Gözleri yaşla doldu,
uzandı, tutamadı hiçbir şeyi.
Aklına geçen yılın baharı geldi:
yine bir gelin gibi güzeldi dünya.

Ama sonra kış geldi.
Çiçekler soldu,
güzellikler saklandı.
Ve bazen hiçbir şey kalmaz geriye,
sadece sen kalırsın.

O gün, kara bir gündü.
Sözsüz, suskun, çaresiz…

⸻

Akşam oldu.
İki işçi döndü evlerine,
yorgun, ağlamaklı,
ağır bir gündü.

Sakura kalanları topladı.
“Durumumuz kötü,” dedi biri.
“Bazılarımız öldü, bazıları yaralı.”

İki kuş dostumuz
uzaklardan şöyle dedi:
“Bir halk var, devletsiz;
ama şöyle derler:
‘Yaşamak direnmektir!’”

“Bunu yalnız kalpten değil,
bütün varlığımızla söylemeliyiz:
YAŞAMIN DİRENİŞİ!”

⸻

Küçük siyah fare
kepçenin önüne atladı.
Kabloyu çektiler, kepçe durdu.
Bir duvara tırmandılar.

O gün kepçe çalışmadı.
Bu, kaçmak için bir fırsattı —
umutlandılar.

Kelebek dedi:
“Sakura ne yapacak?
Bizimle gelemez ki — o bir ağaç.”

Bir başka ses yankılandı:
“Sakura yaşamın geliniydi.
Onun ölümü, bizim hayatımız olabilir mi?”

Sakura yüreğinden fısıldadı:
“Halkın yaşamı, benim yaşamımdır.
Özgür bir bahar için ben geleceğim.”

Ama halk hüzün içindeydi.
Sakura’nın sözleriyle
gözyaşları çağladı.

Siyah fare,
bir kez daha canı pahasına
kepçenin önüne atladı.
Kablolar kesildi.

Sakura,
özgürlük uğruna
kendini feda etti.

Yüzünde buruk bir gülümseme,
yeni bir yaşamın güzelliğini kutsadı.

⸻

Sabah tekrar geldi.
Dozerler yeniden işe koyuldu.
Ama kepçe çalışmıyordu.
Etraf sessizdi.

İçini açtılar:
Tüm kablolar kesilmişti,
eller iş bırakmıştı.
Bütün canlılar gitmişti.
Ve Sakura yalnız kalmıştı.

⸻

Bir gün daha geçti.
Bir işçi geldi,
kepçeyi çalıştırdı.
Yıkım tekrar başladı.

Ama bu kez,
her şey çözüldü.
Kepçe,
Sakura’ya yaklaştı.

Sakura bir çiçek gibi
toprağa yayıldı.
Acının kokusu
havaya karıştı.

Halkın hayatı
gözlerinin önünden geçti.
Bir yürek sustu,
toprak bastırdı onu.

Yaprakları ezildi,
bedeni dağıldı.
Çiçek gibi düştü toprağa,
yüreğin derdine gömülmüş çiçekler gibi.

⸻

Ve dudaklarından
son bir söz döküldü,
temiz, berrak bir sesle:

YAŞAMAK DİRENMEKTİR.