“Ji Axê Derketin”
Kazım Demir

Stranekê digere di nav çiyayê de
Her sibeh mezarêkî din radibe —
Zarokek bê nav,
Nîvê ninnî, nîvê terî.

Malê me şewitand,
Bi dûrketinê xwarina xwe avêtin,
Lê bibîne —
Jinek di sêva kevnekê de
Zimanê xwe nû dike, bi destên xwe.

Em di zimanê êşê mezin bûne,
Lê tenê êş ne me.
Destên me li ser çiyayan girêdayî ne,
Her pêçîkekê — stranekê xwe ava dike.

Zulüm tarîyê daye me,
Lê em
Ji navê şevê stêrkan kişandine.
Her winda
Bi hêviyekî nû ket xatirê me.

Ey zarokên bajaran ku hatine wenda,
Ey canên ku ji ba dûr ketin —
Hûn hene,
Çimkî dilê me hêj
Wek axekê ku hevdixwîne heye…

Ji bîr neke:
Yekem ronahiyê ku tê di tarîyê de
Her tim yê ku zêdetir sar bû, germ dike.
Û em,
Gelê ne ji êşê xwe
Hêvî jî zêde dikin.
“Topraktan Çıktık” Türkçesi
Kazım Demir

Bir türkü dolaşıyor dağların arasında,
Her sabah yeni bir mezar kazılıyor —
Adsız bir çocuk,
Yarısı ninni, yarısı karanlık.

Evimizi yaktılar,
Sürgünle yemeğimizi suya döktük,
Ama bak —
Bir kadın, çürümüş bir elmanın içinde
Eliyle kendi dilini yeniden kuruyor.

Biz acının diliyle büyüdük,
Ama sadece acı değiliz.
Ellerimiz dağlara tutunmuş,
Her kıvrımında kendi türküsünü örüyor.

Zulüm bize karanlığı getirdi,
Ama biz
Gecenin adından yıldızlar çıkardık.
Her kayıp,
Yeni bir umutla düştü hafızamıza.

Ey şehirlerin yitip giden çocukları,
Ey rüzgârdan uzaklaşan canlar —
Varsınız,
Çünkü kalbimde hâlâ
Birbirine karışan topraklar gibi bir sevda var…

Unutma:
Karanlıkta beliren ilk ışık
Daima en soğuk olanı ısıtır.
Ve biz,
Acımızdan
Umudu daha da çoğaltan bir halkız.