İmbatın içinde gülümseyen o papatya sensin
Keyiflendirip denizi dalgaları kudurtmayı iyi bilirsin
İyi bilirsin sarsılmaz dağları devirmeyi
Peşin sıra sürüklemeyi memleketleri
Bakışınla telaşlanan yüreklerin titremesi
Gişeleri alt üst eden baş yapıt gibi
Milyonlarcasını gamzenin çukurunda ağırlaman
Shakespeare’den ödünç alınmış fikrin sahnelenmesi kadar muhteşem
Yanağında çatlayan güller çatlatıyor akşamın kızıllığını
İnince kokun sahile depreştiriyor kimsesizlerin yalnızlığını

Dudağında gezinen meltem
Mihmanı oldu kan yutan gönlüme
Aldı ruhumu bir heyecan buluştu gözlerinle
Ay kırıldı bukleli saçlarında yakamozlar belirdi
Methiyeni düzen kalem letafetinden çoktan delirdi
Kavuştu gün karanlığa çekilince rıhtımda nefesin
Geçti yıldızların içi
Omuzlarının burcuna ihtişamıyla serildi
Işıdı yüzün renk balosu başlarken ufukta
Güzelliğin tütüyordu rıhtım akşamlarını süsleyen şarkılarda

Parmak uçlarına konmaya bak can atıyor güneş
Aşk çarpmamışsa muhtemelen kapılmıştır büyüne
Olur da iltica etmeye kalkarsa gülüşünün gölgesine
Bir bir kırılır meftunların
Mecnunların savrulur merhametsiz çöllere
Sarı sardunyayı hülyasıyla bırakıp başbaşa
Haziran akşamlarını tak koluna
Kahkahaların bezesin hıncahınç sokakları
Filizlenen neşen armağanı olsun asmalı bahçelerin
Bayraklaşsın güzelliğin cümle hudutlarda
Anavatanım iliklerine kadar rengine boyansın...