Kazım Demir

Sokağın köşesinde ışıklar yanıyor,
Bir otomat yalnızlığımı aydınlatıyor.
Kawaguchi’nin soğuk sokakları,
İçimde büyüyen eski bir yara gibi.

Her sabah metroya biniyorum,
Sessiz ve düzenli bir kalabalık arasında.
Ama kalbimde bir ağıt var,
Susturulmuş dillerin, kaybolan şehirlerin.

Amed’in topraklarını düşündükçe,
Bir çiçek gibi soluyor içimde umutlar.
Kimliğim kağıtlarda kayboluyor,
Adalet ise hep bir yerde eksik kalıyor.

Çöp kutularına ayrılırken atıklar,
Ben de kimliğimi parçalara ayırıyorum.
Her başvuruda bir kapı kapanıyor,
Sessizliğim ise bağırıyor içinde.

Kiraz çiçekleri açıyor Japonya’da,
Ama benim baharım hep yasaklı.
Gözlerimde saklı bir direniş var,
Ve dudaklarımda isyanın kelimeleri.

Bir çanta dolusu geçmişle geldim,
Burada hayat, kurallar ve sessizlik var.
Ama ben biliyorum,
Her sessizlik bir direnişin başlangıcıdır.