Bir mezar taşında kendimi buldum,
İsmim yazılıydı, doğum tarihim doğruydu.
Ölüm...
Henüz yaşanmamıştı ama
İçimde bin kez ölmüştüm oysa,
Kimse bilmezdi, kimse duymamıştı.

Toprakla göz göze geldim o gün,
Çekip alıverdi bütün geçmişimi.
Annemin sesi kulaklarımda:
"Çorap giy oğlum, ayazdır."
Ayaz değil anne…
Yalnızlık üşütüyordu beni,
Toprağın altında da, üstünde de.

Bir mezar taşıydı önümde,
Ve ben her harfinde kendime ağlıyordum.
“Burada yatan...” yazıyordu başında
Ama ben hep ayakta ölmüştüm,
Gülümseyerek geçmiştim içimden yıkılarak
Kimse görmemişti o cenazeyi
Yaşarken kaldırılan tek tabuttu bendim.

Dua ederken bile utandım kendimden
Ne dileyeyim ki Rabb’imden?
Zaten çoktan kaybolmuşum
Bir mezar taşında kendimi bulan ben
Bir daha kimde bulayım?

Kırık bir vazo gibiydim rüzgârda
Yüzümde hayat izi yoktu artık
Bir mezar taşı bana “sus” dedi,
Ben de sustum…
Ağlayarak.
Şenol