0
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
139
Okunma
⸻
Kazım Demir
Susmayı öğrendi bu şehir.
Sokaklarında yankılanan tek şey
ayak seslerini bile unutan
bir çocuğun düşü artık.
Bir duvar düşün—
üzerinde yılların yorgunluğu,
bir annenin sabaha kadar ördüğü
sessiz dualar gibi.
Kazdıkça içini taşların,
bir yangının külleriyle karşılaştık.
Ne bir tarih, ne bir hatıra;
sadece yarım kalmış bir “anne” sesi,
bir de eski bir keman kutusu
içinde saklanan sabır.
Senin kelimelerin,
göç etmiş bir halkın
omuzlarında taşıdığı sessizlik gibi ağır.
Bir mermi kadar soğuk,
bir öpücük kadar kırılgan.
Ve şimdi,
kirpikleri ıslak gri bir sabaha uyanıyor yeryüzü.
Yine senin dizelerinle.
Yine senin suskunluğunla.
5.0
100% (1)
