hâlâ çocukluğumda ki o tepedeyim
ve hâlâ uçuyor kırmızı benekli uçurtmam
seyrediyorum gökyüzünde süzülüşünü sessizce
o masum tatminkâr gülüş yüzümde
hiç bitmesin bu an ömrümce..

.............

sonra kabus dolu bir gecenin sabahına uyanıyorum
titriyor dilim ve belirgin uçkurum
hayattan epey yaş almışım
aynada ki beni tanıyamıyorum.
Uçurtmam nerede bilmiyorum
ellerim bomboş, kaybolmuş rüzgar gülüm..

dünya dönüyor, dönmüyor topacım
atarimin kaseti hâlâ kırık
gelmiyor buram buram kokusu mandalinamın
açtığımda beslenme çantamı
galiba tümden kaybetmişim, dönülmüyor bu yoldan geri..

...........

sonu elem taşıyan bir ölüme doğru gidiyorum
bağlı ellerim, kasvet kaplamış yüreğimi
nerede olduğumu bilmiyorum, hangi yoldayım?

sanırım beni hayatta tutan şey uçurtmamın ipiydi
ve o artık elimde değil
kararıyor gökyüzü düşen yalnızlık bombalarıyla
duygularımın her uzvu kopuyor yerinden
bir mechule gidiyorum ve orası bilinmiyor
kahrediyor sonu gelmez kaygılarım..

bazen yolun sonu yarısıdır, bazen de başı
kim aşabilir dünya gözüyle bu telaşı?
daimi elem ve hiç bitmeyen acı
alıyor avuçlarımdan kırmızı benekli uçurtmamı..