Akşamın söken şafağında
Ve sokak lambalarının küskün ışığında
Şehir portakal rengine boyanıyor
Meçhul bir kadın köprüde bakınıyor
Buz dağlarını gözleyen bir kaptan gibi
arayan tavırlarla
ve mütecessis nazarlarla
çevreyi süzüyor


Sanki deniz dalgalarının koynundan çıkmış
Alt dudağı ünlü Habsburg dudakları gibi kıvrılmış
Uzaklara vurgun güzel bir yüzü var
Ama kendisi daha o yüze yerleşememiş
Gözlerinde boğuk bir isyan ve fırtınalar


Dünyadan ayrılan o üzgün ruhlar
Meçhulün karanlık sularında
yola koyulurlar
Çiriş otu tarlalarından geçerler
O devasa Historia Naturalis’te
Yaşlı Plinius böyle der


Ağacın tepesinde
güneşin kızıl ışınları parıldıyor
Zaman pinhanî ve sâmitâne
kıyısız bir nehir gibi akıyor
Kadın hâlâ köprüde
bakınıyor ve bekliyor
zamandan sıyrılmış bir tedaide
Her sarkaç vuruşunda bir devir kapanıyor
Sigaramın dumanı empresyonist buğular çizerken
Varlığımda ve kendimde
öldüğüm anları topluyor


Geçmişten ne kalmışsa ölmüştü, ölüm bile
Benliğimde övüneceğim cevherler olsa bile
Gururlanacak neyim var,
kendimi ben yaratmadığıma göre


Seslerde, cümlelerde ve renklerde toplumlar var
Tıpkı romanların akış ve insicamında
Bir senfonik orkestrasyonun uyumunda
Ensor ve Bosch’un karmaşık ikonlarında,
füsunkâr ama dilsiz tarihler var


Rüyalarını korumak mı istiyorsun?
Dokunma hiçbir şeye,
sakın anlatma kimseye
Dokunursan ölür,
anlatırsan solar gider öteye
Ve hiçbir hatıra ve füsun kalmaz geriye

Kadın hâlâ köprüde beklemekte kararlı ölesiye