Acı çekmek insanın doğası sanırız,
Olayları Allah’tan ayrı görürüz,
İçimizde akan hüzün nehrinin
Kaynağı bu şirktir, bilmeyiz.

"Allah kimseye gücünden fazlasını yüklemez"
Ama biz anlamayız bu hakikati,
Başkalarının gücünü mutlak sanırız,
Kalplerimizde korku büyür böylece.

Gökten düşmüş gibi hissederiz kendimizi,
Rüzgâr sürükler ıssız yerlere,
Kuşlar kapar paramparça eder.
Şirk böyle atar bizi çukurlara.

Çekişen ortaklar arasında kalmış,
Bir köle gibi ezilir durur insan,
Hangi efendiye boyun eğeceğini bilemez,
Huzursuzluk sardı tüm varlıkları.

Sahipsiz sanırız kendimizi,
Korunmasız, çaresiz, yalnız,
Kalp titrer sürekli endişeyle,
Çünkü unuttuk gerçek sahibimizi.

Duygusal müşrik diye adlandırır Kur’an,
Sürekli bir şeye sarılmak isteriz,
İnsanlara, nesnelere bağlanırız,
Ama hep hayal kırıklığı yaşarız.

Kaos yok bu evrende,
Düzensizlik yok, başıboşluk yok,
Her şeyin tek bir sahibi var,
İnsanın da tek Rabbi var.

Her olay bir hikmetle yaratılmış,
Her sıkıntı bir eğitim,
Her acı bir olgunlaştırma,
Her imtihan bir büyütme.

Yalnız bir kişiye bağlı olmak,
O da Rahman olan Allah,
Hamd yalnız O’na mahsus,
Çoğu bilmez bu sırrı.

Allah’a teslim olan özgürleşir,
İnsanların kölesi olmaz,
Zalimlikten korkmaz artık,
Çünkü tek Sahibi tanır.

"Sizin Allah’tan başka
Hiçbir veliniz yoktur,"
Bu hakikati kavrayınca,
Korku gider, huzur bulunur.

Dosttan gelen her şey güzel,
Her olay O’ndan bir hediye,
Sıkı sıkı sarılmak gerek,
Bu dünyanın tek ilacına.

Acılarımızın kaynağı
Olayları O’ndan ayırmak,
Huzurun anahtarı ise
Her şeyi O’ndan bilmek.

Tek Sahip, tek Yaratıcı,
Tek güç, tek irade,
Bu inançla yaşayan
Bulur kalbin sükûnetini.